Seyyid Nasrallah'ın Şehit Süleymani hakkında yaptığı konuşmada dikkat çeken detaylar

Lanetlenmiş şeytandan Allah'a sığınırım. Rahman ve Rahim olan Allah'ın adıyla. Âlemlerin Rabbi Allah'a hamdolsun, dua ve selâm, Efendimiz ve Peygamberimiz, Muhammed Bin Abdullah ve onun iyi ve temiz hanesi, onun iyi ve seçilmiş ashabı ile bütün peygamberler ve elçiler üzerine olsun. Allah'ın esenliği, rahmeti ve bereketi hepinizin üzerine olsun. İlk olarak, zamanımızın iki büyük, şehit liderini, direnişimizi ve eksenimizi onurlandıran bu törenin onurlu ve mukaddes katılımcılarını selamlıyorum.

Başlangıçta, bu tören öncesi son birkaç gün içinde olanlardan dolayı tüm destekçilerimden özür dilemek istiyorum. Bir halk etkinliğinin özellikle bir buçuk ay sonra, tüm yerel ve bölgesel konular hakkında konuşmak için bize yeterli zaman vereceğini düşündüm. Bu yüzden geçen Cuma günü konuşup yerel dosyalara odaklanmayı ve cumhurbaşkanlığı seçimleri ve siyasi ilişkiler de dahil olmak üzere Lübnan'da meydana gelen bir dizi siyasi meseleye ve olaya değinmeyi düşündüm. Her zamanki gibi heyecanlı ve hazırlıklıydım, ama Müminlerin Komutanı (SAV) şöyle derdi: "Allah'ı tanıma azmi ve kararlılığıyla geldim." Yüce Allah'ın başka planları vardı.

Her durumda, size karşı dürüst ve şeffaf olmak istedik. Konuşmamın tanıtımın ardından iptal edilmesi ve beklemesi, bazıları kesinlikle yanlış sayılabilecek birçok yoruma yer bıraktı. Sizi endişelendirdiğim için özür dilerim ve sevgi ve şefkat için teşekkür ederim. Dua eden, sadaka veren, [iyiliğim için] kurban kesen ve bu bağlamda yapılabilecek her şeyi yapan herkese minnettarım ve teşekkür ediyorum. Size de güvence vermek istiyorum. "İsrail" ve bazı Körfez medyasında söylenenlerin bir kısmını duydum. Bazıları felç geçirdiğimi, bazıları yoğun bakımda olduğumu ve bazıları solunum cihazına bağlı olduğumu söyledi.

Endişelenmek için kesinlikle hiçbir neden yok. Neredeyse 30 yıldır bu durumu yaşıyorum. Solunumla ilgili alerjik bir rahatsızlığım var. Şehidimiz Seyyid Abbas şehit edildiğinde de bu durumdan dolayı yataktaydım. 30 yıldan fazla bir süredir bu durumu yaşıyorum. Kardeşlerim bunu iyi biliyorlar. Genellikle, alerji alevlendiğinde, konuşma yapmaktan kaçınırım. Ancak, Cuma günü beni şaşırttı, bu yüzden iptal etmek zorunda kaldık. Aksi takdirde, hiçbir şey yoktur; normaldir – burun akıntısı, soğuk algınlığı, tüm insanlar gibi. Cuma günü yapılması planlanan bir konuşma olmasaydı, kimse bir şey bilemezdi, ama olan buydu. Bu yüzden bugün, inşallah, mevcut gerçekliğimizle ilgili olaylara ve konulara odaklanmak istiyorum. Konuşmanın sonunda Lübnan siyasi dosyasına yer vereceğim. Tabii ki, Cuma günü, Müslümanlar ve Hıristiyanlar olarak hepimizi ilgilendiren Noel – İsa'nın (AS) doğum günü de dahil olmak üzere size mutlu tatiller dilemek istedim. Umarım Lübnan halkı ve bölgemizdeki tüm halklar için bir iyilik, rahatlama ve umut yılı olur. Ayrıca geçtiğimiz günlerde Hz. Fatima el-Zehra Hanım'ın, Allah Resûlü'nün kızının şehadet-i yıl dönümünü yaşadık. Ayrıca, büyük İslam filozofu ve düşünürü Ayetullah Misbah Yezdi ve mazlum, sabırlı ve cesur şehit alim Şeyh Nimr en-Nimr de dahil olmak üzere bir dizi alimimizin de ölüm yıldönümü.

Ayrıca son birkaç hafta içinde şehitlerin babaları ve anneleri de dahil olmak üzere birçok kardeşimizi ve sevdiklerimizi kaybettik. Hepsine başsağlığı diliyorum. Genellikle akademisyenleri ayırırım. Büyük bir alimi, etkili bir vaizi ve bir misyoneri; mukaddes hayatını İslam'ı vaaz ederek ve Allah’a, iyiliğe ve hakkaniyete çağırarak harcayan Seyyid Nesim Atvi’yi kaybettik (Tanrı ona merhamet etsin). Saygıdeğer aile üyelerine de başsağlığı diliyorum. Bugün törenimiz, iki büyük liderin, Hac Kasım Süleymani ve Hac Ebu Mehdi el-Mühendis'in (Hac Cemal) şehadetlerinin 3’üncü yıldönümü dolayısıyla düzenlenmiştir Elbette şehadetin yıl dönümünde Değerli Önder Seyyid Hamaney'e, İran İslam Cumhuriyeti'ndeki yetkili kardeşlerimize, İran halkına, şehit Hac Kasım Süleymani'nin ailesine ve Devrim Muhafızları'na mensup ve onunla birlikte şehit edilen İranlı kardeşlerimize başsağlığı ve tebriklerimizi yeniliyoruz.

Ayrıca Necef el-Eşref'teki onurlu dini otoritemize, Irak halkına, Irak güçlerine, Haşdi Şa’bi'deki kardeşlerimize, direniş gruplarına ve şehit lider Hac Ebu Mehdi'nin ailesine en derin başsağlığı dileklerimizi ve tebriklerimizi iletiyoruz. Bize herhangi bir figürün veya kişinin büyüklüğünü, konumunu, doğasını veya özünü ortaya koyan biçimlerden veya faktörlerden biri, bu dünyadaki eylemleridir. Yaptığı şey büyük ve önemli mi? Bu, bir figürün büyüklüğünü ortaya koyan faktörlerden biridir.

Şehit lider Hac Kasım Süleymani'ye geldiğimizde -bu bağlamda Hac Ebu Mehdi'den de bahsedeceğim- onun büyük çalışmaları ve başarıları ile onun büyük kişiliğini, özü ve statüsünün hakikatini keşfediyoruz, ta ki Yüce Allah kaderini bu yüce madalya ve bu büyük şehitlikle mühürleyene kadar - modern dünyanın en büyük tiranı olan Büyük Şeytan’ın elleriyle. Yaklaşık yirmi yıl boyunca Hac Kasım, İslam Devrimi Muhafızları Ordusu'nun Kudüs Gücü'nün komutanlığını yaptı. Bu güç, özellikle bölgemizdeki cihatçı durumla ilgilidir ve asıl kaygısı Kudüs ve Beytü’l-Makdis'tir. Hac Kasım, 20 yıl önce veya 20 yıldan daha uzun bir süre önce bölgemize ve arenaya geldiğinde, onun için üç temel unsur veya faktör vardı: 1- Birincisi kişiliğiydi. Büyük bir dürüstlüğe, büyük bir samimiyete, Yüce Allah'a sadakate sahipti. Hiçbir şey istemedi, şöhret ya da dünyevi mevkiler için çalışmadı.

Son birkaç yılda, İran Cumhuriyeti cumhurbaşkanlığı için en şanslı adaylardan biriydi, Lübnan'da böyle bir terim var - doğal adaylardan biriydi. Kamuoyu yoklamaları onu muazzam bir şekilde destekledi, ancak o sahada ve savaş cephelerinde kalmayı tercih etti. Hiçbir şey istemiyordu. Çok dindardı. Dini inancına bağlı kaldı. Allah’ı sevdi ve O'na kavuşmak için can attı ve şehitlik istedi. Kişisel özelliklerinden bazıları bilgelik, yönetim yetenekleri, zeka, yaratıcılık, parlaklık, planlama yeteneklerinin yanı sıra yorgunluk, zorluk ve sıkıntılara dayanma konusunda muazzam bir yetenek ve gelecek için büyük bir umuttu. Her durumda, eşsiz ve nadir bir figür olduğuna şüphe yok.

Birincisi Hac Kasım'ın kişiliğiydi.

2- İkincisi özelliği, bilge, büyük ve cesur bir lidere; aklıyla bu dünyanın tüm arenalarını denetleyen Lider Seyyid Hamaney'e güvenmesiydi. Hac Kasım'ın strateji, geniş hatlar, ana emirler, ana yönelimler açısından yaptığı her şey, Yüce İmam Hamaney'in talimatlarıydı. Bunlar, Yüce İmam Hamaney'in direktifleri, kontrolleri ve sınırlarıydı. Burada Hac Kasım'ın kişisel özelliklerine geri dönüyorum. Yazdığı vasiyetname bunu ortaya koymuştur. Böyle yaşadı. O bir general değil, bir askerdi. Vasiyetinde yazdı ve mezar taşına general, korgeneral veya tuğgeneral gibi [onursal unvanların] yazılmasını istemedi.

Yalnızca asker Kasım Süleyamani yazdılar. Hayatını böyle yaşadı. Lider ve İran İslam Cumhuriyeti ile birlikte, bölgemizin halklarına, Amerikan-Siyonist projenin hedefi olan bölgemizin tüm ezilen halklarına yardım eli uzatabilecek büyük, önemli, mevcut, yetenekli ve etkili bir bölgesel güç olarak kendisine güvenildi. Bunların hepsi onu destekliyordu.

3- Burada direniş ekseninde mevcut davaların vatanseverliğini vurgulamalıyız. Üçüncü faktör, örneğin Kudüs Gücü'nün ilk günlerinde Lübnan'a geldiğinde ve Filistinli kardeşlerle temasa geçtiğinde, sahada zaten mevcut bir direniş, Lübnan'ın direnme ve savaşma iradesi ve on yıllardır süren bir Filistin direnme ve savaşma iradesi vardı. Daha sonra, Irak'ın işgalinden sonra, vizyon, irade ve kararlılığa sahip Iraklıların yanına gitti. Suriye, Yemen ve diğer ülkelerdeki krizlerle mücadele ederken de aynısını yaptı. Ne yazık ki, bazı insanlar hala direniş ekseninin ülkelerini, güçlerini ve hareketlerini sadece İran İslam Cumhuriyeti'nin araçları veya takipçileri olarak tasvir ediyorlar.

Onlar direnen, yurtsever ve gerçek hükümetler, devletler, halk güçleri ve fedakarlıklar yapmaya ve vatanlarına, insanların davalarına ve kutsallıklarına inanmaya en uygun hiziplerdir. Hac Kasım onlara geldi ve yardım eli uzattı. Son yirmi yılı kısaca özetleyecek olursam, Hac Kasım Süleymani'nin Amerikan projelerine, kişisel yetenekleri ve İslam Cumhuriyeti'nin desteğinin yanı sıra bölgemizdeki bilinçli ulusun, halkın ve güçlerin desteğiyle karşı koyduğunu söyleyebilirim. Zihni, yetenekleri, samimiyeti, sürekli varlığı, azmi, yorgunluğu ve uykusuzluğu sayesinde – çok az uyurdu – [direniş] ekseninin güçlerini birbirine bağlayabildi ve güçlü bir bağlantı ve koordinasyon yaratabildi.

Her bir gücün dayanıklılığını artırabildi ve onlara ahlaki, entelektüel ve lojistik destek sağladı. Toplantılar ve cephede doğrudan bulunma yoluyla sıkıntı, zorluk ve krizlerde umut vermeye ve morali yükseltmeye büyük katkıda bulundu. Dolayısıyla şehit lider Hac Kasım Süleymani, 20 yıldır bu eksende kan, ruh, moral, akıl ve düşüncenin aktığı gerçek odak noktasını somutlaştırmıştır. Son yirmi yılda, Hac Kasım, Amerikan projesinin iki versiyonuyla güçlü bir şekilde karşı karşıya kaldı. Hac Kasım'ı yüceltmek için değil, ne olduğunu bilmek, dersler çıkarmak ve üçüncü versiyonla yüzleşmeye hazırlanmak için onlar hakkında konuşacağım.

Burada Trump'ın Hac Kasım ve Ebu Mehdi'yi neden öldürdüğünü biliyoruz. Hepimiz biliyoruz ki, bölgemizde sabit bir Amerikan projesi, sabit Amerikan hedefleri var: – tüm dünyadan değil bölgemizden bahsedeceğim – hegemonya ve petrol, gaz, doğal kaynaklar, pazarlar ve siyasi kararlar üzerinde kontrol. Bununla birlikte, krallara, prenslere ve hükümet başkanlarına çok az hareket alanı bırakırlar. Hepimiz Şah'ı biliyoruz. Bu, Şah'ın İran'daki ajanlarının anılarında bulunur. Büyük ve görkemli gibi davranan Şah, İran'daki bazı iç meselelerde bile, Amerikan ve İngiliz büyükelçilerine danışmadan önce herhangi bir hamle yapmaya cesaret edemedi.

Bu durum, bölge rejimleri için hala geçerli. Tabii ki, sınıflandırılırlar. Amerikan büyükelçiliğinde maslahatgüzarlarla konuşan cumhurbaşkanları, bakanlar, hükümet başkanları, krallar, prensler ve sultanlar var. Diğerleri büyükelçi ile ilgileniyor. Diğer insanlar bir departman yetkilisi veya bir bakan yardımcısı ile ilgilenir. Bununla birlikte, yaklaşık 450 milyar dolar süt sağmak istemedikçe, hiç kimsenin Amerika Birleşik Devletleri Başkanı ile doğrudan ilişki kurma düzeyinde olduğunu düşünmüyorum. Amerika'nın bölgedeki projesi bir hegemonya, tahakküm, kontrol ve her şeyi kavrama projesidir.

Bu projenin merkezinde, onu çevreleyen her şey zayıf, yetersiz ve gevşek olması gerekirken, üstün ve güçlü kalması gereken gelişmiş Amerikan askeri kışlası olan "İsrail" var. Bu Amerikan projesidir. Her aşamada ne zaman çatışmalar veya gelişmeler olsa, onlar [Amerikalılar] bu hedefleri belirlemek için bir plan hazırlarlar. Ben buna birinci versiyon diyeceğim. 2000'den önceyi konuşmayacağız, 2000'den sonrayı konuşacağız. İlk versiyon: Hac Kasım Süleymani, şehit komutan Hac Ebu Mehdi El-Muhendis, şehit komutan Hac İmad Muğniye ve Filistin, Irak ve bölgedeki şehit liderlerle birlikte ilk versiyonla karşı karşıya kaldı. İlk aşamada, savaş alanı pratik olarak Filistin ve Lübnan'daydı. 2001-2011 yılları için konuşuyorum. İlk versiyon yeni Ortadoğu projesiydi. Lübnan, Filistin ve Irak savaş alanıydı. Suriye ve İran kararlılık arenasıydı.

Bu arada, o sırada Yemen'de önemli bir şey olmadı, çünkü kalan tüm rejimlerin Amerikalılarla iyi ilişkileri vardı. Bu versiyon 2001 yılında George W. Bush başkanlığı devraldıktan sonra başladı. Yeni muhafazakârlar geldiler ve hazırdılar. Tabii ki, Afganistan’ın, notlarda ve belgelerde okuduğumuz her şeye ve yayınlananlara dayanarak, plana dahil edilmediği anlaşılıyor. El Kaide'nin 11 Eylül'de yaptıklarından dolayı Afganistan’dan bahsedildi. Bu nedenle Afganistan'a gelmek zorunda kaldılar. Aksi takdirde, Afganistan planda yoktu. Planın nedenleri nelerdir? Lübnan'daki direnişin 2000 zaferi, Filistin'de "İsrail" varlığını şiddetle sarsan 2000-2001 ayaklanması, Suriye'de Amerikan ve "İsrail" koşullarına boyun eğmeyi ve aşağılayıcı bir çözüme girmeyi reddeden yeni bir liderlik, Irak'la bir tür sorun, İran'ın bölgede bir güç olarak yükselmesi...

Her halükârda, Amerikan kontrolü altında olmayan ülkeler vardı. Yeni muhafazakârlar kararı verdiler – belgeler, itiraflar, kıdemli generaller ve anıları [bunu itiraf ediyor]. Ancak, Arap dünyasında, çok azımız okuyoruz. Kitap fuarının en çok satanlarının yemek kitapları olduğunu söylüyorlar. Tabii bu Lübnan için geçerli; geri kalan ülkeleri bilmiyorum. Her halükarda, okuduğumuzda, rejimleri devirmek ya da kaos yaratmak için değil, işgal etmek için bir plan olduğunu ve bunun, Bush’un başkanlık dönemi olan 5 ila 7 içinde gerçekleşmesinin beklendiğini açıkça göreceğiz. Bush’un dört yılı olduğunu düşünüyorlardı ve bir daha seçilmesi mantıklıydı. Bu genellikle Amerika'da böyledir. Bazen bu, Trump'ın ve George Bush Sr.'nin durumlarında olduğu gibi gerçekleşmez, ancak genellikle bu şekilde çalışır. Bu nedenle, sekiz yıl boyunca görevde kaldı.

Dolayısıyla bu ülkelerin beş-yedi yıl içinde işgal ve istila edileceği varsayılmaktadır. Belgelerde ve itiraflarda adı geçen bu ülkeler şunlardır: Irak, Suriye, Lübnan, İran, Libya, Sudan, Somali. Bu ülkelerin, şu anda sözünü ettiğimiz Amerikan projesinin ilk versiyonunda işgal edilmesi gerekiyordu. Afganistan dahil edilmedi. Bu, Afganistan'ın işgalinin bir tepki olarak geldiğini doğrulamaktadır; hesaplamaya dahil edilmemiştir. Tabii ki, neden? Bu ülkeler [ABD'nin] kontrolü altında değil. Bu ülkelerden bazıları isyancıdır; diğerleri Amerikan-"İsrail" projesine tehdit oluşturuyor, ön planda İslam Cumhuriyeti, Suriye, direniş hareketi var. Bunun ayrı bir tartışmaya ihtiyacı var, ancak sonuçları konuşuyoruz. Kronolojik olarak başlaması gerekiyordu. 11 Eylül bu projeye büyük bir itici güç verdi ve çok büyük bir baskı ve medya yutturmacası yaratıldı. “Dünya bizimle ya da bize karşı” olarak iki kampa bölünmüştü. Bir gözdağı durumu yaşandı, Afganistan'a saldırı gerçekleşti ve Taliban hükümeti hızla çöktü. Ardından Irak ve işgali için hazırlıklar başladı.

Rejim hızla çöktü ve Amerikan tankları ve orduları Afganistan'ın İran'la olan doğu sınırlarında ve Irak'la olan batı sınırlarında toplandı. Ayrıca Irak'ın batı sınırlarından Suriye'ye tehdit oluşturuyorlardı. Colin Powell Levant'a geldi. Filistin'deki ve Lübnan'daki direnişi vurmak için çalıştılar. 2006 savaşını başlattılar. 2006 savaşı sırasındaki müzakereleri hatırlıyorsunuz – size işgalin ve istilanın ne anlama geldiğini hatırlatmama izin verin. "İsrailliler" Lübnan'a girdi. Lübnan-Filistin sınırında, Lübnan-Suriye sınırında, havaalanında, limanlarda ve sınır kapılarında konuşlandırılan UNIFIL değil, Çokuluslu Güç ve Gözlemciler konuşlandırılana kadar "İsrailliler"in topraklarımızda birkaç ay kalmasını istediler. Siz buna ne diyorsunuz? Buna çokuluslu güçlerin işgali ve istilası denir. Her neyse, uluslararası bir sessizlik vardı.

Rusya, Fransa, Çin, tüm dünya şaşkına dönmüştü. Kimse ağzını açmaya cesaret edemedi. Her halükarda Irak işgal edildi. Suriye tehdit altındaydı. Lübnan'daki savaş gerçekleşti. Eğer başarılı olsaydı, Suriye'ye sıçrayacak ve Filistin direnişini yok edecekti. Bu ilk proje, ilk versiyon. Kişisel yetenekleri ve temsil ettiği kişilerle birlikte Kasım Süleymani sahaya girdi. Ama medyanın gündeminin dışındaydı. Bu savaşta, Kasım Süleymani ikinci versiyonda olduğu gibi ana oyuncu değildi. Birkaç yıl önce, 2006 savaşı sırasında bizimle birlikte olduğunu açıkladık. Aksi takdirde, varlığı uzun yıllar boyunca bir sır olarak kalırdı.

Her neyse, Hac Kasım Süleymani, İslam Cumhuriyeti tarafından bölgedeki cephe hatlarına ve savaş alanlarına gönderilen bir lider olarak geldi. Tabii ki İran sağlam durdu. Gözdağı ya da sınırlardaki ordulara aldırış etmedi. Suriye de sağlam durdu. Colin Powell'ın gelip Başkan Esad'a aşağılayıcı koşullar sunduğunu hepimiz hatırlıyoruz. Esad hepsini reddetti. Sonra işler dönmeye başladı. Düşman İsrail’in başarısız olduğu Temmuz savaşı meydana geldi. 2003 yılında Irak'taki direniş de doğdu. Aslında, Filistin direnişi kararlılık gösterdi ve düşman, özellikle 2008 Gazze savaşında onu tasfiye edemedi. 2006 savaşında Lübnan'daki, Suriye'deki ve Irak'taki direniş de kararlıydı. Burada 2003'ten 2011'e kadar, işgalden Amerikan güçlerinin geri çekilmesine kadar Irak direnişinden bahsetmeme izin verin. O zamanlar, ezilen bir direnişti. Tabii ki, burada işgale karşı savaşan direniş gruplarından bahsediyorum. Iraklıları – Şiiler, Sünniler, Hıristiyanlar – Kürtleri ve Türkmenleri öldüren ve bir ırkı veya belirli bir dinin mensuplarını suçlarından kurtarmayan terörist gruplardan bahsetmiyorum.

Bu terörist gruplar camileri, Hüseyniyeleri, okulları, çarşıları, kütüphaneleri veya dini ziyaretçileri esirgemedi. El Kaide'nin getirdiği ve daha sonra tanınmış Arap ülkelerinin desteğiyle on binlerce Iraklıyı öldüren 5 bin intihar bombacısından bahsetmiyorum. Daha ziyade, işgal güçlerine karşı haklı ve samimi bir şekilde savaşan ve medyada yeterince yer almayan direniş grupları, Şiiler ve Sünnilerden bahsediyorum. O günlerde Irak'taki Amerikan işgal güçlerini hedef alan operasyonların mükemmel ve kapsamlı olduğunu hatırlıyorum. Direniş grupları, dağıtılmaya değer herhangi bir haberin canlı kayıtlarını gönderirdi, ancak Arap uydu kanalları bunları yayınlamadı. Amerikan baskısı vardı (içeriğin dağıtımını önlemek için). Bu yüzden bize gönderirlerdi. Sadece El-Manar yayınladı; Başka biri yaptı mı bilmiyorum.

Direniş yıllarında Irak direnişi, Amerikan yönetimini 2008'de Irak hükümetiyle bir anlaşma imzalamaya zorlayan ve çekilme için bir takvim belirleyen direniştir. Ertelemeye başladığında, direniş Amerikan kuvvetlerini ayrılmaya zorlayana kadar operasyonlarını tırmandırdı. O aşamada Amerikalı yetkililerin tüm anılarını ve Amerikalı askeri uzmanların ve politikacıların söylediklerini okuyabilirsiniz. Irak'ta yaşadıkları kayıpların ve başlarına gelen şokun boyutunun onları ülkeyi terk etmeye zorlayan şey olduğunu itiraf ettiler; aksi takdirde, sadece Irak'ta değil, tüm bölgede, yüzlerce yıl olmasa bile, on yıllarca kalacaklardı. Burada, Irak direnişinin bu zafere ulaşmada ve sadece Irak'taki Amerikan işgalini değil, aynı zamanda bölgedeki Amerikan projesini de yenilgiye uğratmadaki büyük tarihsel rolünü vurgulamalıyız. Irak direnişinin yaptıklarını, Temmuz savaşındaki kararlılığı, Filistin'deki kararlılığı, İran'ın kararlılığını ve Suriye'nin kararlılığını birleştirirsek, bu versiyonun sona erdiği, düştüğü ve başarısız olduğu sonucuna varırız.

İlk versiyonun 2011 yılında Amerikan güçlerinin Irak'tan çekilmesi ve bölgenin çehresindeki değişimle sona erdiğini söyleyebiliriz. Belki de bir ek olarak gelen ilk versiyonun son yankılarından bahsetmek istiyorsak, geçen yıl Amerika’nın Afganistan'dan çekilmesidir. Sonuç ne oldu? Irak'ta ve bölgede on binlerce Amerikan askerinin ölümünün yanı sıra ABD'nin bu savaşın ilk aşamasında, bu projenin ilk versiyonunda harcadığı 7 milyar dolar veya 7 trilyon dolar. İkinci aşamanın finansmanı Arap rejimleri üzerindeydi. Amerikalılar ödeme yapmadı. İlk aşamada, Amerikalılar ödedi. Daha sonra gizlice mi yoksa kamuya açık olarak mı geri ödendikleri başka bir tartışmadır. Trump tüm bu fedakarlıkların ardından ne dedi? Ben Amerika Birleşik Devletleri başkanıyım ve Irak'ı ziyaret etmek istersem, Irak hava sahasına girer girmez pencereleri kapatmak ve uçaktaki ışıkları kapatmak zorunda kalıyorum. Gizlice iniyoruz ve Irak cumhurbaşkanına, başbakana veya herhangi bir Iraklı yetkiliye haber vermiyoruz. Ben askeri üste bulunduğumda onlar çağrılıyor. Tabii ki gitmeyen insanlar da var. Bu ilk versiyonun sonucudur. Hac Kasım Süleymani'nin devreye girdiği yer burasıdır. Tabii ki, bir sırrı açıklamıyorum. Bu söylendi ve Amerikalılar bunu iyi biliyorlar. İran'ın gelip Irak'taki direnişi serbest bıraktığını kimsenin söylemesi doğru değildir. Daha ziyade, Irak'taki direnişi serbest bırakanlar Iraklı liderler, akademisyenler, hizipler, kadrolar, akımlardır. İsim vermek istemiyorum; hepsine saygı duyuyoruz.

İslam Cumhuriyeti bu eğilimi destekledi, Hac Kasım ahlaki, entelektüel ve lojistik destek, eğitim, koordinasyon, karşılıklı bağımlılık sağladı. Hac Ebu Mehdi el-Muhendis, Hac Kasım Süleymani'nin yanında güçlü ve etkili bir varlığa sahipti. 2003-2011 yılları arasında gizlice direniş grupları arasında ana koordinatör rolünü oynadı. Irak direnişinin projenin bu versiyonunu yenilgiye uğratmadaki rolü hakkında konuştuğumuzda, Hac Kasım ve Hac Ebu Mehdi'nin güçlü varlığına işaret etmeliyiz. Tabii ki birçok şehit var. Irak'taki direniş liderleri IŞİD gelmeden önce düştü. Lübnan ve bölgemiz için de aynı durum söz konusu. Bu versiyon hakkında konuşmayı bitiriyoruz ve elde edilenlerin büyüklüğünü anlıyoruz. Ancak asıl soru şu: İslam Cumhuriyeti'nin pozisyonu bu olmasaydı ne olurdu? Suriye sağlam durmasaydı ne olurdu? Bölge halkları arasında direnme iradesi olmasaydı? Eğer Kasım Süleymani, Lübnan'da Ebu Mehdi el-Mühendis ve İmad Muğniye ve Filistin'in diğer yerlerindeki kardeşleri ile birlikte gelmeseydi? Bazıları şehit oldu. Diğerleri hala hayatta.

Bütün bunlar olmasaydı – Amerika Lübnan ve Suriye de dahil olmak üzere bölgemizi işgal etti, Irak'ta kaldı, İran'ı işgal etti ve Filistin sorununu çözdü (çünkü yeni muhafazakarlar iki devletli bir çözüme inanmıyorlar ve bu bölgedeki taç mücevheri olan Büyük "İsrail" de mevcut değil) – ve bu versiyon başarılı oldu, ne olabilirdi? İkinci versiyon: İkinci versiyon [Barack] Obama ile başladı. Bir değerlendirmeden sonra, büyük ölçekli askeri savaşların, eğer Amerika tarafından yürütülürse, çok maliyetli ve başarısız olduğunu keşfettiler. Amerikalılar Afganistan ve Irak'tan çıkma ve bölgedeki askeri varlıklarını azaltma stratejisi izlediler. Trump da bu yönde devam etti. Daha sonra [Joe] Biden bunu uyguladı. Ayrıca savaşlarda "İsrail"e güvenmenin bir başarısızlık olduğunu keşfettiler. "İsrail'in" tüm savaşları, en azından 2000'den sonra, amaçlarından hiçbirine ulaşmadı.

Evet, çocukları ve kadınları öldürüyor, evleri ve altyapıyı yok ediyor, ancak bu savaşlar amaçlarına ulaşmakta başarısız oluyor. Bu, Lübnan ve Filistin'de (Gazze'de ve tekrarlanan savaşlarda) oldu. Neye başvurdular? Yeni bir şeye başvurdu. 2011'in başında Tunus'ta yaşanan Arap Baharı'ndan yararlandılar. İşler hızla gelişti ve Zeynel Abidin Bin Ali rejiminin düşmesine ve Suudi Arabistan'a kaçmasına yol açtı. Mısır, Libya, Yemen, Bahreyn'de olaylar yaşanmaya başladı ve birçok Arap ülkesinin kapılarını çaldı. O zamanlar Umman'da ve Kuveyt'te bir şeyler olduğunu hatırlıyorsunuz. Bazı siyasi güçler, Suudi Arabistan Krallığı'nda bile tehdit etmeye başladı. Gerçekten de Amerika'nın müttefikleri arasında bile bir terör durumu vardı, çünkü Amerika'nın bölgedeki müttefikleri Amerika'nın Zeynel Abidin Bin Ali, Hüsnü Mübarek vb.'den vazgeçtiğini gördüklerinde, aynı şekilde muamele göreceklerini düşündüler.

Bu rejimler arasında aşırı bir terör hali vardı. Bununla birlikte, eskiden söylediğimiz gibi, bunların gerçek halk devrimleri olduğuna hala inanıyoruz. Daha sonra, Amerikan yönetimi, bazı rejimlerle işbirliği içinde ve belirli siyasi, medya ve finansal koordinasyonla, bu devrimlerden yararlandı. Bölgeyi çok tehlikeli bir yöne doğru itti ve bu rejimlerin modası geçmiş olduğunu fark ettikten sonra bölge üzerindeki projesine, çıkarlarına ve yeni hegemonyasına hizmet eden yeni bir gerçeklik yarattı. Geçmişte bunun hakkında çok konuştuk ve bunu yeniden açıklamaya gerek yok. Ancak bu aşama, ilk versiyondaki geçmiş savaşlardan daha tehlikeliydi. Burada Amerikan ve "İsrailli" işgal güçleriyle savaşıyorsunuz. Ancak bu versiyonda, savaşlar içsel ve sivil bir nitelik kazandı.

Bölge, halkları, devletleri ve hükümetleri kendi aralarında savaşıyor; ve en kötüsü mezhepsel unvanların kullanılması ve dünyanın dört bir yanındaki tekfirciler de dahil olmak üzere getirilebilecek herkesi, özellikle Irak, Suriye ve Lübnan'da bu savaşa sokmak oldu. Bu nedenle, bu versiyonun yıkımın, devletlerin yıkımının, halkların yok edilmesinin, orduların yok edilmesinin, toplumların yok edilmesinin ve Amerika'nın tıpkı Irak ve Suriye'de kendini göstermeye çalıştığı gibi bir kurtarıcı olarak geri dönebilmesi için bölgedeki her şeyin yok edilmesinin bir versiyonu olduğundan bahsediyorduk. Ardından, ilk sürümde başarısız olan projenin hedeflerine yeniden ulaşacaktır. Burada da Kasım Süleymani vardı. Ama burada, halka açıktı, çünkü savaşmak için sahaya gitmek zorunda kaldı.

Ebu Mehdi el-Muhendis de halka açıktı, çünkü cepheye gitmeye, seferber olmaya, eğitmeye ve operasyonlara liderlik etmeye zorlandı. Kamusal alanda çalışmak ahlaki, manevi, kültürel ve gönüllü nedenlerle de gerekliydi. Hac Kasım ve Ebu Mehdi El-Mühendis, 2011'den 2020'ye kadar bu savaşta şehit edilene kadar son on yılın tüm olaylarında yer aldılar. Hac Kasım, Irak, Suriye, Lübnan ve Yemen'de eksen ile birlikte oradaydı. Tabii ki, bölgemizdeki tekfircileri ve müttefiklerini Yemen savaşında, hala devam eden saldırganlıkta kullandılar. Hac Ebu Mehdi'nin Irak'taki varlığı büyüktü. Şerefli, kutsanmış ve rasyonel dini otorite tarihi fetvayı yayınladı.

Irak halkı ayağa kalktı ve dayanışma gösterdi. Direniş grupları oradaydı ve şimdiye kadar devam eden Haşdi Şâbî [Halk Seferberlik Birimleri] kuruldu. Irak'ta IŞİD karşısında yıllarca süren çatışmalar, Suriye'de yıllarca süren çatışmalar, Lübnan'daki yıllar süren çatışmalar ve Yemen'deki yıllarca süren kararlılık, ikinci versiyonun hedeflerine ulaşamamasına yol açtı. Hedeflerine ulaşamadı. İran'a, Irak'a, Suriye'ye, Lübnan'a, Yemen'e ve Filistinlilere boyun eğdirmeyi başaramadı. Aksine, bölgemizde yeni ve ek güç unsurlarını serbest bıraktı. Bu savaşlar sürerken – Yemen, Irak, Suriye ve Lübnan'daki savaş – "İsrailli" düşman Filistin direnişini ve Filistin halkını ayırmaya devam etti.

İkinci versiyon yenildi. Burada benzer bir soru ortaya çıkıyor: Ya İran'ın pozisyonu bu olmasaydı? Ya Suriye ve Suriye liderliği kararlı olmasaydı? Ya bu tarihi fetva Necef'teki dini otorite tarafından verilmeseydi? Ya Iraklılar, Suriyeliler, Lübnanlılar, Yemenliler ve Filistinliler savaşma ve yüzleşme iradesine sahip olmasaydı? Ya Kasım Süleymani, Ebu Mehdi el-Muhendis ve birçok lider olmasaydı? Bölge bugün nasıl görünürdü? Daha önce bu soru sorulmuş ve cevaplanmıştı ama ben zihinleri uyarmaya çalışıyorum.

Amerikan projesinin iki büyük ve tarihi başarısızlığıyla karşı karşıyayız. Şimdi, bu eksene – ya da cepheye – ve onun merkezi noktasına belirleyici bir darbe indirmesi gerektiğini düşünen Trump'a ulaşıyoruz. Bu iki liderin 3 Ocak 2020 Cuma arifesinde kamuoyu önünde öldürülmesi de Trump'ın yaptığı bir şeydi. Ayrıca suikastı açıkça kabul etti. ABD yönetiminin bu adımı çok iyi incelediğine şüphe yok. Trump bu kararı kendi başına vermedi, çünkü Dışişleri Bakanı'nın Trump'ı, CIA'i ve diğerlerini teşvik ettiğini söylediği açık. Bu konu incelendi ve suikast gerçekleştirildi. Bu [suikast] hedeflere ulaşmak için gerekliydi.

Bu hedefler arasında direniş eksenini kırmak da vardı. Mesele İran'dan daha büyüktü. Amaç, direniş eksenini kırmak ve parçalamaktı, çünkü eksen arasında koordine olan bağlantının, ruhun ve bağın Kasım Süleymani ve Hac Ebu Mehdi el-Muhendis olduğunu düşünüyorlardı. Dolayısıyla onu [El-Muhendis] hedef almak, Irak'taki direniş ruhunun ve Haşdi Şa’bi'nin hedef alınması anlamına geliyordu. Onlar (Amerikalılar) İran'ı kırmak, terörize etmek, geri çekilmeye zorlamak, Amerikan koşullarına boyun eğmek ve Trump ile onun şartlarına göre müzakere etmek istediler. Açıkça söylediği şey buydu. Seni bekliyorum. Görevden ayrılana kadar beklemeye devam etti. Suriye'deki, Lübnan'daki, Filistin'deki, Yemen'deki direniş ekseninin paydaşlarını resmi bir generali öldürerek zayıflatmak istiyorlardı. Bizim gibi bir halk hareketi değil.

Hac Kasım, uluslararası kabul görmüş bir rejimde resmi bir generaldi. Hac Ebu Mehdi, Halk Seferberlik Otoritesi'nin başkan yardımcısıydı. Bu, Irak hükümetinde resmi bir general olduğu anlamına geliyor. Her iki adamı da bu şekilde öldürmek, bölgedeki tüm liderlere bir mesajdır – "İsrail" için en önemli stratejik tehdit olan Kasım Süleymani'yi ortadan kaldırmak. Şehadetinden bu yana üç yıl geçti. Kanın kılıç üzerindeki zaferi hakkında konuştuğumuzda, sonuç İran'ın güçlü pozisyonlar almasıdır. Boyun eğmedi ve korkmadı. Lideri ve İranlı yetkililer önemli pozisyonlar aldılar.

Bir diğer sonuç ise insanlık tarihindeki tarihi ve eşi benzeri görülmemiş milyonlarca kişinin katıldığı cenaze törenidir. Bir nüfus sayımı yapabiliriz. Birçok rapor daha sonra Trump'ın Hac Kasım Süleymani ve İran halkının geri çekilmesi için İran'da zayıf bir cenaze töreni katılımı beklediğini söyledi. Bu büyük kalabalıklar karşısında şaşırdı. İran'daki İslam Devrimi yeniden doğdu – İranlılar, Ayn Esad'ı bombalayacak kadar cesurdular, savaşa hazır olduklarını ilan ettiler ve herhangi bir misilleme riskine karşı Trump'ı tehdit ettiler, Trump ile herhangi bir dosya üzerinde tamamen müzakere etmeyi reddettiler.

Hac Kasım Süleymani, tüm İranlılar için ilham verici bir ulusal sembol ve İslami ve uluslararası bir sembol haline geldi. İran’da böyle oldu. Trump'ın aradığının tam tersi oldu. Sonuçlar istenenin tam tersiydi. Bunlar gerçek şehitliğin sonuçlarıdır. Irak'ta Amerikalılar, İranlıların Hac Kasım Süleymani'nin parçalara ayrılan kalıntılarını geceleri alıp İran'a gömeceklerini varsaydılar. Bağdat'ta, Kerbela'da, Necef el-Eşref'te, kutsal Kerbela'da ve yollarda bulunan büyük kalabalıklar, o dönemde dini otoritenin harika açıklaması, dini otoritelerin, havzaların, siyasi güçlerin ve her mezhepten Irak halkının sempatisi karşısında şaşırdılar.

Şimdiye kadar hala sempati ifade ediyorlar. Nitekim Irak halkı bu iki lidere büyük bir sadakat gösterdi. Ekim 2019'da ve sonrasında Hac Kasım ve Ebu Mehdi'nin resmini yakan insanların şimdi nerede olduğunu biliyoruz. Gerçek sahneler, şehitlerin cenazesinde insanlar tarafından ifade edilen sahnelerdir. Bu yılki Erbain'in milyonlarca kişilik yürüyüşlerinde Hac Kasım ve Hac Ebu Mehdi'nin varlığı çok belirgindi. Amerikan güçlerinin geri çekilmesini talep etmek için Bağdat'ta düzenlenen milyonlarca kişilik gösteri, Irak parlamentosunun Amerikan güçlerini sınır dışı etme kararı, Amerikan güçlerinin direniş grupları tarafından hedef alınması... Irak'ta güvende değiller. Amerikalılar onları [Hac Kasım ve Ebu Mehdi] Irak'ta yıllarca ve on yıllarca kalabilmeleri için öldürdüler. Fakat sonunda Irak'tan ayrılmaya karar verdiler. Filistin'de Hac Kasım Süleymani'den sonra Kudüs Kılıcı savaşı yaşandı ve arenalar birleşti.

Bütün bunlardan, eksenimizin bu mübarek kan ve büyük şehitlikle güçlendiği sonucuna varmak için söylüyorum. Şehitler motivasyon ve ilham kaynağı olur; bir zamanlar bulundukları farklı bir konumdan güç verirler. Bugün Batı Şeria'da ve Filistin'de direniş var. Yüzyılın Anlaşması, Kasım Süleymani'nin şehit edilmesinden sonra düştü. 75 yıllık işgal, savaş ve yerleşim projelerinin ardından Filistin'deki direnişe ezici bir halk desteği var. Katar'daki Dünya Kupası'nda olan her şey hakkında "İsrailli" yorumlarını ve normalleşme karşısında Bahreyn'deki gösterileri gördük. Lübnan'da caydırıcılık kuralları son yıllarda oluşturulmuştur. Deniz sınırları, petrol ve gaz konularında da zafer elde edildi. Suriye'de, devletteki siyasi durumun daha fazla konsolide oldu. Güvenlik devleti istikrara kavuştu ve bu da düşmanı şaşırttı. Suriye devletine karşı savaş cephesinde geriye kalan tek ülkenin Türkiye olduğu bir noktadayız. Şimdi, şu ya da bu şekilde, Suriye devleti ve liderliği ile ilişkileri onarmaya çalışıyor. Bu başlı başına bir araştırmadır.

Yemen'de denklemler kuruldu ve dayatıldı. Onlar şimdi iktidar konumundalar. Daha fazla toprak kurtarıldı. Saldırganlık güçleri geri çekildi. Kardeşlerim, bu iki büyük liderin şehit edilmesinin üçüncü yıldönümünde, size diyorum ki, Hac Kasım Süleymani'nin makamı, Kudüs Gücü'nün yeni liderliği ve Yüce Lider'in himayesi ile güçlü bir şekilde devam etmektedir. Şehit Ebu Mehdi el-Mühendis'in Irak'ta geride bıraktığı güven, Haşdi Şa’bi'nin liderleri ve üyeleri tarafından korunuyor. Haşdi Şa’bi'nin gücü, sayısı ve deneyimi artıyor ve Irak halkının Irak'ta devlet, güvenlik, istikrar ve bağımsızlık için gerçek bir garanti olarak benimsemesi de yoğunlaşıyor. Tüm bu fedakarlıklar sayesinde, Trump'ın hedeflerinin hiçbirine ulaşılamadı. Evet, Hac Kasım'ın böyle bir gecede ulaşılan bir hedefi vardı ve Ebu Mehdi'nin de Allah'la, peygamberleriyle ve elçileriyle buluşmak ve o yıl onlara katılmak gibi bir hedefi vardı. Bugün elimizde bu saf kanın geride bıraktığı bu büyük mirasa sahibiz – direniş ekseni. Onu güçlü bir şekilde korumalı ve onunla ilgilenmeliyiz. Ayrıca iç içe geçmesine, karşılıklı bağımlılığına ve uyumuna dikkat etmeli ve onu güçlendirmeliyiz. Bu bağlamda, Hamas da dahil olmak üzere Filistinli direniş gruplarının Suriye'de Sayın Devlet Başkanı Beşar Esad ile son görüşmesi bu uyumu ve karşılıklı bağımlılığı tamamladı. Artık boşluk olan bir yerimiz yok.

Bugün, bu eksen güçlü bir konumda duruyor. Üçüncü versiyon: Tabii ki, üçüncü versiyonun başladığı yer burasıdır. Ekonomi, yaşam koşulları, abluka ve yaptırımlarla ilgilidir. Bunun tek başına ayrı bir adrese ihtiyacı var, ancak vurgulamak istediğim şey, buna savaşın bir parçası olarak bakmamız gerektiğidir. Kalan sürede ve yukarıdakilerin hepsine dayanarak, iki başlıkla bitirmek istiyorum. İlk başlık yeni "İsrail" hükümetine bir mesaj gönderiyor ve ikinci başlık Lübnan'daki cumhurbaşkanlığı seçimleri ve siyasi dosya ile ilgili. Yeni "İsrail" hükümeti: 1- Elbette bu yeni hükümeti yıllar önce test ettik. Bu, birisinin bizi Netanyahu veya yeni bir savaş bakanıyla korkutmak isteyip istemediği anlamına geliyor. Hayır, hepsi geçmişte denenmiş ve test edilmiştir. Evet, yeni olan şey, bazıları yolsuzluk suçlamasıyla yargılanan ve hapsedilen yozlaşmış insanların karışımı olan bir hükümetin var olmasıdır. Ayrıca çılgınlar ve aşırılık yanlıları da var. Yeni durum budur. Bu nedenle, yozlaşmış insanlardan, suçlulardan ve aşırılıkçılardan oluşan bir hükümetle karşı karşıyayız.

Tabii ki, bu hükümet bizi korkutmuyor, bu hükümetler bizi hiç korkutmadı. Aksine, iyimser olabiliriz - konuştukları her şeyin aksine. Yozlaşmış ve çılgın insanlardan oluşan bir hükümet, inşallah, bu geçici varlığın sonunu hızlandıracaktır. Bu sabah erken saatlerde Mescid-i Aksa'yı basan ve bu yönetimi oluşturan Ulusal Güvenlik Bakanları da dahil olmak üzere bu çılgınlar, inşallah, Siyonist varlığın sonunu hızlandıracaktır. Keskin bölünmeler, siyasi liderliğe, askeri liderliğe ve dini liderlere güven eksikliği, yolsuzluğun zaferi vb. dahil olmak üzere "İsrail" varlığına yönelik iç tehditler hakkında çok konuştuk. Varoluşsal krizden de bahsediliyor – "İsrail" 80 yıl sonra hala var olacak mı, olmayacak mı? İnşallah, yeni "İsrail" hükümeti ve bu çılgın deliler, onları uçuruma götürebilecek hatalar ve aptallıklar yaparak bu varlığın sonunu hızlandıracaktır. Sahneleri böyle görüyoruz. Korkutucu bir şey görmüyoruz. Tam tersine bu talihsizlikte büyük umut görüyoruz. Bu bir.

2- Bu delilerin ve aşırılıkçıların öncelikli kaygısı Filistin'in içi, Batı Şeria'daki yerleşimler meselesi, Mescid-i Aksa meselesi, Kudüs meselesidir. Bugün olanlar ve Filistin'in yanı sıra birçok Arap ülkesinin pozisyonuyla uluslararası durum, tehlikeli bir yere doğru ilerlediklerini doğrulamaktadır. Bu akşam Lübnan'daki direnişin sesini Filistin'deki tüm direniş gruplarının sesine eklemek ve şunu söylemek istiyorum: Bu Siyonistlerin Mescid-i Aksa'ya, Filistin'deki ve özellikle Kudüs'teki İslam ve Hıristiyan kutsal alanlarına yönelik saldırıları sadece Filistin içindeki durumu havaya uçurmakla kalmayacak, aynı zamanda tüm bölgeyi de havaya uçurabilecektir. Halkımız, bu delilerin İslami ve Hıristiyan kutsallara karşı bu düzeyde bir saldırısına müsamaha göstermeyecektir. Bunu daha önce de söyledik ve tekrar teyit ediyoruz.

Dünyadaki tüm ülkelere ve bu gasp edici varlığın sponsorlarına şunu söylüyoruz: Devam eden Rusya-Ukrayna çatışmasının ortasında bölgede ikinci bir savaş istemiyorsanız, o zaman bu çılgın aşırılıkçıları dizginlemelisiniz. Yeni hükümetle angajman kurallarına gelince, Netanyahu'nun yeni bir şey olmadığını söyledim. Ancak, yeni bir hükümetin başlamasıyla birlikte, onlara şunu söylüyoruz: Çok uyanık ve tetikteyiz ve angajman kurallarında ve Lübnan ile caydırıcılık dengesinde herhangi bir şekilde veya biçimde herhangi bir değişikliğe izin vermeyeceğiz. Bu nedenle, hiç kimse hata yapmamalı, düşünmemeli veya sanrılara kapılmamalıdır. Her halükârda, birkaç ay önce deniz sınırları, petrol ve gaz savaşında ne kadar ileri gitmeye istekli olduğumuzu gördüler. Düşmanla çatışmaya girmeye hazırdık. Hazır olduğumuzu kesinlikle biliyorlardı. Bu nedenle, angajman kurallarında herhangi bir değişikliğe veya Lübnan'ın koruma statükosuna, yeteneklerine, güvenliğine ve egemenliğine herhangi bir önyargıya müsamaha göstermeyeceğiz. Lübnan devletinin petrol ve gaz çıkarma konusundaki sorumluluğunun devam etmesinin önemini de vurguluyorum. Bazıları arasında Netanyahu geldiğinde [anlaşmayı] iptal edeceğine dair korkular vardı. Bu anlayışa olan bağlılığını açıkladı. İlgili şirketlerin göstergeleri iyimserlik gerektiriyor, bu yüzden bu açıdan endişeli değiliz.

Aslında, bu hükümet söz konusu olduğunda, işgal altındaki Filistin'in içine, Kudüs'e, Batı Şeria'ya ve her şeyden önce El Aksa Camii'ne daha fazla bakmalıyız. Lübnan cumhurbaşkanlığı seçimleri: Çok zamanınızı aldım ama birkaç dakika konuşmama izin verin. En son konuşmamda cumhurbaşkanlığı seçimlerinden bahsettim. Metni yanımda getirdim, ama ezberledim. Cumhurbaşkanı seçme hakkımız olduğunu söyledim. Açıktım. 1- Direnişi savunan, koruyan ya da direnişin arkasını koruyan bir başkan istemiyoruz dedim. Hatta bu ifadeyi kullandım. Direnişi sırtından bıçaklamayan bir cumhurbaşkanı talep etmek doğal hakkımızdır. Örneğin, Lübnan'daki siyasetin sefaletine bakın. Bunu televizyonda söylememe ve birkaç kanal tarafından haber yapılmasına, gazeteler tarafından yayınlanmasına ve bir oturumdan sızdırılmamasına rağmen, daha sonra yorum yapanların çoğu Hizbullah'ın direnişin arkasını koruyacak bir başkan istediğini söyledi. Bu nedenle, bazıları Lübnan'ı koruyan bir cumhurbaşkanı istemediğimizi teorileştirdi. Bunu asla söylemedim ve metin tam burada.

Direnişe kılıf sağlayan bir başkan istemiyoruz. Direnişi koruyan bir başkan istemiyoruz.  Lübnan'daki direnişin bir örtüye ve korumaya ihtiyacı yok. Bu metin çocuklar tarafından kayıttan getirildi. Bizim istediğimiz, direnişi sırtından bıçaklamayan, ona karşı komplo kurmayan, satmayan bir başkan. Bu bizim doğal hakkımızdır. Direnişin tüm hiziplerindeki destekçilerin hakkı, en azından bu niteliklere sahip bir cumhurbaşkanına sahip olmaktır. Partinin sadece direnişin arkasını koruyan bir cumhurbaşkanı istediğini söylediler. Hayır! O zamanlar, bunun bir ön koşul olduğunu söylemiştim. Tabii ki, başka nitelikler de gereklidir. Birçok başkan direnişe meydan okumayabilir, ancak başkanlık pozisyonunu üstlenmek için yetkinliğe, kişisel yeteneğe ve kişisel dürüstlüğe sahip değiller. O konuşmada niteliklerden bahsetmedim. Bundan sonra, kardeşler nitelikleri belirledi.

Sonuçta, bir bireyin başkan olması için gereken doğal nitelikler vardır. Bu niteliği doğal niteliklerin üzerine eklemek istedim. Dolayısıyla hayır, direnişin arkasını koruyacak bir başkan aramıyoruz. Bu hedefte çok mütevazıyız. Lübnan halkının büyük bir kesiminin hakkı olduğunu söyledim, tıpkı Lübnan halkının belirli niteliklere sahip bir cumhurbaşkanı talep etme hakkına sahip kesimleri olduğu gibi. Bu bizim doğal hakkımızdır ve bu kaliteye bağlı kalmak bizim hakkımızdır. Bu niteliğin tartışmalara neden olması için çağrıda bulunmuyoruz. Aksine, bu doğal bir maddedir. Direnişi geri püskürtmeyen bir cumhurbaşkanı ülkeyi iç savaşa sürüklemez. Direnişi geri tepmeyen bir cumhurbaşkanı, bu ülkede uzlaşma ve diyalog isteyen bir cumhurbaşkanı demektir. Direnişi geri püskürtmeyen bir başkan, "İsrail" tehditleri ve tehlikeleri karşısında Lübnan'ın korunmasına yardımcı olan bir cumhurbaşkanı demektir. Bu ulusal bir çıkardır, direniş olarak bizim çıkarımız değil. Kimse tarafından bıçaklanmaktan korkmuyoruz. Ülke ve halk için korkuyoruz, kendimiz için korkmuyoruz. Bu başkanlığın bir parçası.

2- Tüm bu süre zarfında ABD-İran nükleer müzakerelerinin sonuçlarına kadar cumhurbaşkanlığı seçimlerinin ertelendiğini söyleyen birçok kişiyi okuduk ve duyduk. Aynı plak çalıyor. Lübnan halkına, politikacılara, karar vericilere ve Lübnan'daki yazarlara bunun bir yanlış anlama olduğunu söylemekten yorulduk. Bu yanlıştır. Size şunu söyleyeceğim. Müzakereler olsun ya da olmasın -doğrudan müzakere olmadığı için dolaylı müzakereler- ya da bu müzakereler sonuca ulaşsın ya da ulaşmasın, müzakereler sadece nükleer dosya üzerindedir. İran nükleer müzakerelerinin ilk gününden son gününe kadar, İslam Cumhuriyeti sadece nükleer dosya üzerinde müzakere ediyor ve hepsi bu. Bunu binlerce kez söyledik ve bu geçmiş yıllarda kanıtlandı. Amerikalılar başka dosyaları da müzakerelere dahil etmeye çalışıyor. Bölgenin dosyaları, füzeleri ve insansız hava araçları hakkında konuşuyorlar. Şimdi, Rusya-Ukrayna savaşındaki tutum hakkında konuşmak istiyorlar. Başka dosyalar ekliyorlar. İranlılara gelince, onlar sadece nükleer dosyayı tartışıyorlar. İşte bu kadar.

İran ile Amerika arasındaki nükleer müzakereleri kim bekliyorsa, sadece bir-iki ay ya da bir yıl beklemeyecek. Onlarca yıl bekleyecekler. O zaman başkansız mı kalmalıyız? Bu yanlış, yetersiz ve cahilce bir anlayıştır. Kariş meselesini hatırlıyor musunuz? Lübnan'da politikacılar, medya figürleri, bireyler ve uzmanlar da dahil olmak üzere birçok kişi analizlerini yaptı. Deniz sınırlarıyla ilgili müzakerelerin sonucunun ve karasularındaki petrol ve gaz konusunun nükleer müzakerelerin sonuçlarıyla bağlantılı olduğunu söylediler. Eğer [nükleer] müzakereler başarılı olursa, o zaman bu müzakereler de başarılı olacaktır. Aksi takdirde, bu müzakereler başarısız olacaktır. Eğer dururlarsa, bunlar da duracaktır. Ama o zaman bunun bununla hiçbir ilgisi olmadığını ve bunu sadece zamanın göstereceğini söylemiştim. Sonunda, nükleer müzakereler bocalarken, deniz sınırları, petrol ve gaz konusunda bir anlayışa varıldı. İki mesele arasında bir ilişki yoktur. 3- Ayrıca Suudi-İran anlaşmasını bekleyenler uzun süre bekliyor olacaklar. Şu, iki nedenden dolayı Suudi-İran anlaşmasını bekliyorsanız, işlerinizi sanki başkan yokmuş gibi çözmeniz gerektiği anlamına gelir: 1- İlk sebep yukarıda belirtilene benzer. İran, Lübnan'daki cumhurbaşkanlığı seçimlerini kimseyle görüşmüyor ve Lübnan'ın işlerine veya hiçbir ülkenin içişlerine karışmıyor.

İran 40 yıldır Lübnan'ın içişlerine karışmadı, bir cumhurbaşkanı ya da başbakan seçmedi, seçim yasasını belirlemedi ya da hükümetin kurulmasına karar vermedi. Geçtiğimiz on yıllarda bu konuların herhangi birinde İran'a danışan herkes, bunun bir Lübnan meselesi olduğunu söylerdi. Lübnan'daki dostlarımızla konuşun, aynı cevabı duyacaksınız.

İranlı kardeşlerimizin bana bildirdiği ve söylediği şey buydu: "Bazı ülkeler bizi arıyor ve arayacak. Herkese, her zamanki gibi, bunun bir Lübnan meselesi olduğunu söyleyeceğiz, bu yüzden Lübnan'daki dostlarımızla konuşun."

2- İkincisi, İranlılar Suudiler ile görüşseler bile, Suudilerin önceliği Lübnan değil, Yemen'dir, ancak İran Yemen meselesine müdahale etmeyecektir. Suudiler Yemen sorununu çözmek istiyorlarsa Yemenlilerle konuşmalılar. Seyyid Abdülmelik'le, Ensarullah'la ve Yemen Yüksek Siyasi Konseyi ile konuşmalılar. Her neyse, daha ne bekliyorsun? Bir cumhurbaşkanı seçmenin önemi konusunda bizimle aynı fikirde olan Lübnanlılara söylüyorum - cumhurbaşkanı, konumu ve itibarı siyasi sistemimizde çok önemli olduğu için ve devleti, hükümeti vb. yeniden şekillendirmeye açılan kapı olduğu için - birbirimize geri dönmemiz gerektiğini söylüyorum. Yeter ki iç ikili ve üçlü diyaloga girelim.

Son haftalarda gerçekleşen ikili görüşmelerin bir kısmının iyi ve gerekli olduğuna inanıyor, destekliyoruz. Bazı Lübnanlılar bu toplantıları oyun ve siyasi komplo olarak görüyor ama biz görmüyoruz. Aksine, ikili ve üçlü toplantı ve diyalogların gerçekleşmesini umduğumuz şey budur, çünkü Meclis Başkanı Nebih Berri'nin çağrısı doğrultusunda kapsayıcı bir diyaloğun gerçekleşmesi henüz mümkün değildir. Daha fazla diyalog ve toplantı olmalı. Size söylüyorum, dışarıyı beklemeyin. Medyada yazılanların çoğu, hatta bir Fransız rolü veya Katar rolü hakkında bile, abartılı. Bizim sahip olduğumuz bilgiye göre bu böyle.

Hepimiz zamanın bastırdığı konusunda hemfikir olmalıyız. Ülkenin bugünkü koşulları farklı. Ekonomik durum, liranın durumu, halkın maaşlarının durumu, kamu sektörü, yüksek fiyatlar, iç koşullar, devlet kurumlarının bozulması, bunların hepsi herkes üzerinde baskı oluşturuyor. Genellikle Lübnan'da size derler ki, içeride deneyelim. Yorulduğumuzda, dışarısı bize baskı yapmaya veya yardım etmeye gelir. Şimdiye kadar, dışarıdan birinin olduğu görünmüyor. Bu “dışarısının” ne yapabileceği bilinmemektedir ve bu “dışarısının” müttefiklerine baskı yapıp yapamayacağı ve meseleleri bir sonuca ulaştırıp ulaştıramayacağı bilinmemektedir. Son kez, iki buçuk yıllık gecikmelerin ardından, tedavinin dahili olduğu ortaya çıktı - dış destek veya sessizlik elde eden bir iç çözüm.

Eğer o aşamada dış dünyayı bekliyor olsaydık, yani Ekselansları Cumhurbaşkanı General Mişel Avn'u Cumhurbaşkanı olarak seçseydik, hala durgunluk içinde olurduk. Ancak, bugün durum daha zor. Dolayısıyla bugün siyasi liderlerin ve parlamento bloklarının sorumluluğu her zamankinden daha büyüktür. Bu bağlamda sadece şu konuda yorum yapayım. Hizbullah ile Özgür Yurtsever Hareket arasındaki sorun ya da anlaşmazlıktan sonra medyada ilk kez bundan bahsediyorum. Tabii kardeşlerim bu konuda konuştular. Hizbullah bir açıklama yaptı. İletişim yoluyla ele almaya istekliyiz. Tabii yakında toplantılar olacak. Tartışmaya değer ve iç değerlendirmeye değer. İlişkiye meraklı olduğumuzu onaylıyorum. Bu konuyu tartışırken Hizbullah'ın Şura'sındaki kardeşlerimizden biri bize güzel bir şeyi hatırlattı.

Dedi ki: "Biz Peygamberimiz (s.a.v.) gibiyiz. Bazı rivayetler onun yüksek vasıflarından bahseder. Bunlardan biri, biriyle el sıkıştığı zaman, asla elini çekmeye girişmezdi. Öbür kişinin elini çekmesini beklerdi, sonra da (Peygamber Efendimiz) elini çekerdi." Bu, Hz. Peygamber'in tavrını vurgulayan rivayetlerde bulunur. Siyasette de bu tavrı izliyoruz. Elimizi birinin eline koyarsak, geri çekmek konusunda aceleci olmayız. Karşı taraf elini çekmek isterse, kimseyi tutmaya zorlamayız. Kimseye ittifak, dostluk veya anlayış dayatmayız. Herhangi bir aşamada yanlış anlaşılmalar olduğunda, FPM başkanına, dostumuz Bakan Cibran Bassil'e, iç toplantılarda şöyle derdim: "Herhangi bir zamanda utandığınızı, üzüldüğünüzü, yüklendiğinizi veya bu ilişkiye veya anlayışa devam etmenin artık sizin yararınıza olmadığını ve sizin için bir yük ve utanç haline geldiğini fark edersiniz.  Emin olun. Rahatsız olmayacağız. Arkadaş olmaya ve işbirliği yapmaya devam ettiğimiz başka bir formül üzerinde çalışabiliriz." Her zaman söylediğimiz şey buydu.

Tabii ki, ana gözlemimiz, tüm müttefiklerimiz ve dostlarımızla her zaman böyle olduğumuzdur. Bazı müttefiklerimiz ve dostlarımız bizi kamuoyu önünde eleştiriyor, ama biz onları eleştirmiyoruz. Bizi kamuoyu önünde tartışıyorlar, ancak istisnai durumlar dışında bunu yapmıyoruz. Sadece güvenli tarafta olmak için 'istisnai' diyorum. Fakat çoğu zaman, müttefiklerimizle ve dostlarımızla, kendi içimizde tartışmayı tercih ederiz. Onları kamuoyu önünde eleştirsek bile, kullandığımız üslup ve dil konusunda dikkatliyiz. Hiç şüphe yok ki siyasette ve medyada aramızda bir şeyler ters gitti. İnşallah bu konuyu ele alacağız.

Bazıları Şubat 2006'dan beri – bu anlayışın çöküşüne, bu ittifakın dağılmasına ve bu dostluğun sona ermesine bahis oynuyor ve bekliyor. Ancak, tüm bu yıllar boyunca çok zor koşullara dayandık. Bugün Lübnanlıların daha fazla dostluğa, daha fazla anlayışa, daha fazla ittifaka ve toplantıya şiddetle ihtiyacı var. Zorluklar, yanlış anlamalar veya sorunlar ne olursa olsun, doğrudan iletişim yoluyla ve bir sorumluluk perspektifinden ele alınabilirler. Her neyse, Lübnanlılar yaratıcıdır. Kimsenin aklına gelmeyecek çözümler üretebilirler.

Her halükârda, bu ilişkiyi korumak ve orada veya herhangi bir müttefik veya arkadaşla meydana gelen herhangi bir kusuru ele almak için istekliliğimizi vurgulamak isterim. Lübnan halkı, Allah'ın Resûlü gibi, dostumuzun veya müttefikimizin elinden elimizi çekmeyeceğimizi ve bu ilişkide istekli olduğumuzu bilsinler. Zaten çok fazla zamanınızı aldım, ama olayın doğası ve sizden bir buçuk ay boyunca ayrı oluşum beni daha uzun konuşmaya zorladı. Sonunda, şunu söyleyeyim, elbette, zorluklarla karşı karşıyayız. Yüzleşmenin zor olduğu bir durumdayız.

Bu, [Amerikan projesinin] ekonomik ve yaşam durumuyla ilgili üçüncü versiyonudur. Birkaç gün içinde başka bir konuşma daha yapacağım. İnşallah bu konudan bahsedeceğim – Hac Kasım Süleymani ve şehit Ebu Mehdi el-Mühendis ekolü. Varlığınızla, desteğinizle, sevginizle, fedakarlıklarınızla ve sabrınızla, bu eksen, inşallah, gücüyle, azmiyle, iradesiyle, kararlılığıyla zafere yürüyecektir. İki şehit liderin kanı, bölgemizdeki çatışmanın tarihinde, inşallah nihai zafere götürecek yeni bir niteliksel tarihsel aşamayı başlattı. Allah sizi çok mükafatlandırsın. Allah size sıhhat nasip etsin ve amellerinizi kabul etsin. Allah'ın esenliği, rahmeti ve bereketi üzerinize olsun. (Kudüs Haber Ajansı)