İsrail'in Gazze stratejileri, hedefleri ve taktikleri

Kısa adı INSS olan İsrail Ulusal Güvenlik Enstitüsü, “The Aims of the War in Gaza—and the Strategy for Achieving Them: What are Israel’s declared strategies and aims in Gaza—and how do they compare to the alternatives?” başlıklı makalede Gazze'deki çatışmanın hedeflerini ve bu hedeflere ulaşmak için uygulanan taktiklerini ele aldı.

Tel Aviv Üniversitesi öğretim üyesi Dr. Azar Gat tarafından yazılan makale, İsrail’deki mevcut hükümetin Gazze savaşı ile ilgili stratejisinin ve savaş sonrasına ilişkin planının gerçekçi olduğunu iddia ediyor.

***

İsrail'in Gazze'ye yönelik stratejileri ve hedefleri nelerdir ve diğer yaklaşımlardan nasıl farklılık göstermektedir?

Bu makale, Gazze Şeridi'ndeki çatışmanın muhtelif hedeflerinin ve bunlara ulaşmak için seçilen tutumun, yakın gelecekte kesin bir çözümü garanti etmese dahi temelde çok önemli, koşullara uygun ve ulaşılabilir olduğunu ileri sürmektedir. 

Savaşın hedefleri ve yürütülmesine ilişkin alternatif önerileri değerlendirmekte ve bunların iç tutarlılıktan yoksun olduğunu iddia etmekte ve pratiklik sınavından kaldığını savunmaktadır. 

İsrail'de 7 Ekim olaylarının ardından Hamas ile çatışmanın uygun hedefleri ve bu hedeflere ulaşmak için en etkili yaklaşımın mahiyeti konusunda bir tartışma ortaya çıktı. Bu tartışma Gazze Şeridi'ndeki mevcut kara operasyonunun başlamasından bu yana ivme kazanmıştır. 

Askeri analistlerin çoğunluğu Hamas'ın çökertilmesi hedefini desteklerken, bazıları da İsrail ordusunun açıklamalarını yinelemekle ve trajedinin ardından Hamas'ın her ne şekilde olursa olsun hedef alınmasına yönelik yaygın kamuoyu arzusunu yansıtmakla suçlayarak eleştirel yaklaştı.

 İsrail'in son birkaç on yıldaki çalkantılı savaş geçmişi göz önünde bulundurulduğunda, geçici duygulara yönelik ihtiyat, eleştiri ve şüphecilik haklı ve gereklidir. 

İyimserlikle başlayan ancak hayal kırıklığı, zorluklar ve artan kayıplarla sonuçlanan Birinci ve İkinci Lübnan Savaşlarının anıları analistlerin bilincine musallat olmuş durumda. 

Buna karşın, İsrail'in 2002 yılında gerçekleştirdiği Savunma Kalkanı Operasyonu, bazı askeri uzmanlar tarafından başlangıçta şüpheyle karşılanmasına rağmen, Batı Şeria'da otoriteyi geri alma ve İkinci İntifada'yı etkili bir şekilde bastırma başarısı açısından dikkate değerdir. 

Şimdi Gazze Şeridi'nde devam etmekte olan çatışmanın Savunma Kalkanı Operasyonu'na mı yoksa Birinci ve İkinci Lübnan Savaşlarına mı daha çok benzediği sorusu ortaya çıkmaktadır. Her iki karşılaştırmanın da kusursuz sayılamayacağını kabul etmek önemlidir. Bu nedenle, mevcut savaşta izlenen hedefleri, bu hedeflere ulaşmak için kullanılan taktikleri ve önerilen alternatif yaklaşımları kapsamlı bir şekilde inceleyeceğiz.

Kabine tarafından tanımlandığı şekliyle Gazze'deki savaşın amaçları Hamas'ın askeri ve idari altyapısının yok edilmesi ve tutsakların serbest bırakılmasıdır. 

Bu makale, kabine ve ordu tarafından yorumlandığı şekliyle Hamas'a ilişkin hedeflerin ve savaşın yürütülme şeklinin hem gerekli hem de ulaşılabilir olduğunu ileri sürmektedir. Ancak bu görüşü çeşitli yönlerden reddedenler de var.

On beş yıldır çatışmaya girmedikleri için kara kuvvetlerinin savaşa hazır olup olmadıkları konusunda şüpheler vardı. Ancak Gazze'deki son kara harekatı, şüphecileri hayrete düşürecek şekilde, İsrail ordusunun hem düzenli hem de yedek kuvvetlerinin sıradışı bir ölçekte çalıştığını gösterdi.

Kara kuvvetleri, hava kuvvetleri, ateş gücü ve istihbarat arasındaki kusursuz koordinasyon İsrail ordusunu diğer ordulardan ayırmaktadır. Savaşçı ruhları ve kararlılıkları takdire şayandır ve görevlerinin onların gözündeki hayati niteliği düşünüldüğünde doğal olarak böyledir.

İsrail ordusunun yoğun nüfuslu ve geniş bir yeraltı sistemine sahip bir bölgede Hamas'ın savunmasının üstesinden gelebileceğine dair şüpheler, harekat sırasında İsraillilerin önemli ölçüde hayatını kaybetmesiyle daha da güçlendi.

Ancak Gazze'deki tünel ağının daha önce düşünülenden çok daha karmaşık, sofistike ve geniş olduğu ve Hamas'ın önemli bir silah ve mühimmat cephaneliğine sahip olduğu ortaya çıktı. Bu zorluklara rağmen İsrail ordusu, Gazze Şehri ve kuzey Şeridi'nin kontrolünü ele geçirmeyi başararak Hamas'ın bu bölgelerdeki organize savunmasını etkili bir şekilde dağıttı.

Aşağıda, prosedürün uygulanması için önerilen birkaç alternatif yaklaşım yer almaktadır

Zor koşullara ve algılanan gecikmeler nedeniyle halk arasında artan umutsuzluk hissine rağmen, İsrail ordusu Han Yunus bölgesinde de benzer bir başarı elde etmenin eşiğinde. Operasyon şimdiden 200'den fazla can kaybına yol açmış olsa da, ki bu gerçekten yürek burkan bir rakamdır, bu rakam ilk değerlendirmelerden ve korkulardan çok daha düşüktür.

Aşağıda, prosedürün uygulanması için önerilen birkaç alternatif yaklaşım yer almaktadır:

Bazı kişiler Gazze Şeridi'ne tam bir abluka uygulanmasını, bunun birkaç hafta ya da ay içinde Gazze'nin teslim olmasıyla sonuçlanmasını ve halkı isyana teşvik ederek Hamas'ı devirmesini önermektedir.

Başta ABD olmak üzere uluslararası toplumun "Gazze Devleti"nin temel kaynaklardan mahrum bırakılmasına izin vermeyeceği gerçeğinden bihaber olanlar, hiçbir mantıktan etkilenmeyebilir.

Hamas gibi iyi silahlanmış, gayretli ve kararlı bir oluşuma karşı Gazze'de kendiliğinden bir isyan çıkacağı ve bunun Hamas'ın otoritesinin ortadan kaldırılmasıyla sonuçlanacağı düşüncesi de aynı şekilde gerçeklikten kopuktur.

Kara harekâtının etkinliğinden şüphe duyan bazı kişiler, Gazze Şeridi'nde, özellikle de nüfusun yoğun olduğu kentsel bölgelerde askeri kontrol sağlamaya çalışmaktan kaçınmanın tercih edileceğini iddia ediyor. Bunun yerine, savaşın başlamasından önce ABD tarafından ortaya atılan önerilerle uyumlu olarak, Şerit'in içine ve içine girilmesini ve Hamas'ın tesislerinin havadan bombalanmasını savunuyorlar.

Bu görüşün savunucuları kara harekatında kullanılan mevcut yöntemlerin İsrail ordusu için zafer şansı sunmadığını ileri sürüyor.

Hamas'ın konuşlanması ve kabiliyetleriyle ilgili olarak ortaya çıkanlar göz önüne alındığında, bu tür askeri saldırıların onlar üzerinde neredeyse hiçbir etkisi olmayacaktır. Potansiyel olarak bu seçenek, kayıpların hiç azalmadığı, İsrail'in moralini bozan ve Hamas'a kesin bir moral zaferi sağlayan sonsuz bir yıpratma savaşına yol açabilir.

Bu görüşü savunanlar Hamas'ın İsrail'e roket atmaya sonsuza kadar devam edeceğini de göz ardı etmektedir. Gazze Şehri ve kuzey Gazze Şeridi'nin ele geçirilmesinin ardından, Han Yunus'taki "ayak sürüme" eleştirilerinin ortasında, bazı yorumcular güney Şeridi için de benzer bir strateji önerdi.

Bununla birlikte, sekiz İsrail tugayının yer altı ve yer üstündeki yoğun faaliyetleri bile çok yavaş ilerleme kaydettiğinden, bu tür saldırıların etkinliği son derece şüphelidir.

Saldırılar Hamas'ın organize güçlerini yok etmekte başarısız olacak ve İsrail ordusu planlandığı gibi düşük yoğunluklu operasyonlara zemin hazırlaması gereken bölgede operasyonel kontrol sağlayamayacaktır.

Üstelik bu senaryo da Hamas'ın İsrail'e yönelik devam etmesi beklenen roket saldırılarını ele almamaktadır.

Bazıları İsrail ordusunun Batı Şeria'daki terörist hücrelere karşı odaklanmış -genelde başarılı- saldırılar gerçekleştirdiğini iddia etti. Ancak bu iddia, Batı Şeria'nın Gazze'deki Hamas gibi yarı-devlet bir ordunun muazzam organize altyapısına sahip olmaması gibi önemli bir farkı göz ardı etmektedir.

Çatışmaların derhal durdurulmasını isteyen başka sesler de var.

Sadece Savunma Kalkanı Operasyonu ve 2002'de Batı Şeria'nın yüksek yoğunluklu çatışmalarla geri alınmasının ardından İsrail ordusu Batı Şeria'daki terörist hücrelere karşı düşük yoğunluklu operasyonlara girişti ki bu Gazze Şeridi'nde 3. Aşama olarak adlandırılır.  

Çatışmaların derhal durdurulmasını isteyen başka sesler de var. Bunlar, daha fazla kazanım elde etme şansı olmadığını ya da zaten yeterince kazanım elde edildiğini, hatta zaten büyük sonuçlar elde ettiğimizi savunanlar olarak ikiye ayrılabilir.

Genellikle bu görüş, rehinelerin serbest bırakılmasına yönelik bir anlaşmayı desteklemekle yakından bağlantılıdır.

Esirler konusuyla ilgili olarak kamusal alandaki hararetli söylemin ortasında, çok önemli bir sorgulama gölgede kalmıştır:

Önerilen anlaşma tam olarak nedir ve kabul edilebilecek ve kabul edilmesi gereken koşullar nelerdir? Savaş kabinesi ve İsrail halkı arasında, rehinelerle ilgili bir çözüm karşılığında potansiyel olarak bir ya da iki ay sürecek geçici bir ateşkes lehine yaygın bir fikir birliği olduğu görülüyor.

Hamas'ın, sadece yaklaşık 130 rehineden hayatta kalan az sayıda yaşlının serbest bırakılması koşuluyla, böyle bir anlaşmaya nihayetinde razı olabileceğine dair bir umut ışığı var. Önceki şüphelerin aksine, İsrail ordusunun Han Yunus'taki ilerleyişi Hamas lideri Yahya Sinvar için zor bir durum yaratmış gibi görünüyor.

Ancak Hamas'ın tüm rehinelerin serbest bırakılması için temel şartı sadece ateşkes değil, çatışmaların sona ermesidir. Bu da İsrail ordusunun Gazze Şeridi'nden çekilmesini, Hamas'ın (uluslararası garantilerle) bölgedeki yönetimini yeniden tesis etmesini ve "herkese karşı herkes" ilkesine dayalı bir esir takasını içeriyor.

Bazıları Hamas'ın talepleri ile İsrail'in kabul edebileceği talepler arasında bir orta yol bulunması gerektiğini söyleyecektir. Ancak Hamas'ın asıl çıkarı hayatta kalmasını ve iktidarını sürdürmesini sağlamaktır ve elindeki en önemli pazarlık kozunu bırakmayacaktır.

Bazıları rehineler geri verilmeden - "bedeli ne olursa olsun"- hiçbir zaferin mümkün olmadığını söylüyor. Bu duygu anlaşılabilir olmakla birlikte, bunun alternatifi yankılanan bir ulusal yenilgi olacaktır. Mümkün olduğunca çok sayıda rehinenin kurtarılması için azami çaba gösterilmeli ve İsrail bu amaç için ağır bir bedel ödemeye hazır olmalıdır; ancak İsrail'in teslim olması bir seçenek değildir.

"Ne pahasına olursa olsun" bir anlaşmanın sonucu konusunda net olmalıyız. Bu Hamas için tam bir zafer anlamına gelir. İsrail ordusunun saldırısından kurtulmuş olacaklar ve Gazze üzerindeki hakimiyetlerini geri alacaklar.

Hamas'ın zaferi ve İsrail'in 7 Ekim katliamına katılanlar da dahil olmak üzere tüm Filistinli tutuklu ve mahkumları serbest bırakması Orta Doğu'da büyük yankı uyandıracak. Her halükarda "Direniş Ekseni'ne" meyilli olan Filistinliler ve Arap kamuoyu Hamas'ı destekleyecektir.

İsrail'in Arap Orta Doğusundaki potansiyel müttefikleri sessizliğe gömülmek ve geri çekilmek zorunda kalacaktır.

İsrail'in böyle bir anlaşma için zaman içinde ödeyeceği büyük insan hayatı maliyetinin ötesinde, Hamas Gazze Şeridi'ni yönetmeye geri dönecek, tünel ve roket altyapısını onaracak, saflarını yeni askerlerle dolduracak ve savunma ve saldırı düzeneklerini yeniden kuracaktır.

Bu durum, savaşın daha sonraki bir aşamada yeniden başlatılmasının mümkün olacağını öne sürenler için kritik bir soru ortaya çıkarıyor: İsrail ordusunun Gazze Şeridi'nde boşaltacağı alanları yeniden işgal etmeye kalkışması halinde ortaya çıkacak insan kaybını tam olarak hesapladılar mı?

Kara harekatının başlamasından bu yana 200'den fazla İsrail askerinin öldürüldüğü düşünülürse, tatbikatı tekrarlayarak benzer kayıplar vermeye pek istekli olmayacaklardır. Dahası, ABD de dahil olmak üzere uluslararası toplumun İsrail'in savaşı yeniden başlatmasını destekleyeceğini ya da buna izin vereceğini varsaymak da pek gerçekçi değil.

En kötüsü de İsrail elinden geleni yaptıktan ve Hamas'ı yenmeyi başaramadıktan sonra örgüt İsrail'in caydırıcılığına karşı bağışıklık kazanmış olacak.

İsrail'in Gazze'de neden olduğu muazzam hasardan sonra, 7 Ekim'den önce yaygın olarak inanıldığı gibi İsrail'in Hamas'ı caydırabileceğine hala inanılabilir mi?

1948'den beri caydırıcılık İsrail'in varlığının temelini oluşturmaktadır.

Hamas'ı, kazandığı büyük zaferin dalgalarına kapılarak, İsrail'e karşı roket atışlarına ara vermeden devam etmekten ve böylece bölgedeki tüm milislere örnek olmaktan ne alıkoyacak?

İsrail'in caydırıcılığı paramparça olacaktır. Caydırıcılık kavramının limitli durumu iyi bilinmesine rağmen, 7 Ekim'in ardından caydırıcılığın önemini yitirdiği düşüncesi tam tersi yönde bir hatadır.

1948'den beri caydırıcılık İsrail'in varlığının temelini oluşturmaktadır. Zaman zaman kısmen ya da daha geniş anlamda bozulsa da caydırıcılık her zaman İsrail'e karşı sonu gelmeyen genel bir savaşı engellemiş ve İsrail'in savaşlar arasında uzun barış ve büyüme dönemleri elde etmesini sağlayan ana faktör olmuştur.

İsrail düşmanlarının en zayıfına karşı kesin bir sonuç elde edemezse, tüm Direniş Ekseni İsrail vatandaşlarının hayatını çekilmez hale getirecektir.

İsrail'de Gazze'deki savaşın bir ölüm kalım mücadelesi olduğu yönündeki derin ve haklı hissiyatın kaynağı da budur.

Elbette Hamas, İsrail için Arap ülkelerinin ordularının 1948'den 1973'e kadar oluşturduğu gibi varoluşsal bir tehdit oluşturmuyor; ancak İsrail düşmanlarının en zayıfına karşı kesin bir sonuç elde edemezse, tüm direniş ekseni İsrail vatandaşlarının hayatını çekilmez hale getirecektir.

Kilit soru, böylesine ses getirecek bir sonucun neye benzeyeceğidir? Hamas'a karşı elde edilebilecek gerçekçi bir "zafer" nedir ve görünüşe göre elde edilemeyecek olan nedir?

Burada da yorumcular, Başbakan Benjamin Netanyahu'nun siyasi nedenlerle dile getirdiği "mutlak zafer" ve "Hamas'ın ortadan kaldırılması" sloganlarıyla, sanki bu zararlı sloganlar kabine tarafından belirlendiği için gerçekten de savaşın hedeflerini temsil ediyormuş gibi alay ettiler.

Askeri açıdan Hamas'ın komuta kademesini, askeri birliklerini ve yarı düzenli bir askeri örgüt olarak altyapısını yok etmek mümkündür. Kuzey Gazze Şeridi'nde bu başarıldı ve şimdi Han Yunus'ta gerçekleşiyor.

Yüksek yoğunluklu çatışmalarda yok edilmelerinin ardından İsrail ordusu sahada sürekli eylem yaparak Hamas'ın yeniden canlanmasını engellemelidir. Batı Şeria'da olduğu gibi bu proje de yıllar alacaktır. Hamas'ın ortaya çıkarılan tünellerinin hayal bile edilemeyecek büyüklükte olması pek çok şüpheye yol açmıştır.

Dünyada tüm tünel ağını yok etmeye yetecek kadar patlayıcı olmadığı söyleniyor. Ancak silah üretim atölyeleri, silah ve gıda stokları ile komuta ve kontrol odaları gibi önemli yeraltı merkezlerini ortaya çıkarmak ve yok etmek kesinlikle mümkündür.

İletişim, elektrik ve havalandırma sistemlerinin yanı sıra tüm ağın stratejik ve taktiksel devamlılığı hayati kavşaklarda kesilebilir.

İsrail ordusunun Hamas'ı bir gerilla gücü olarak ortadan kaldırmayı başarması pek mümkün görünmüyor. Hamas'ın popülaritesinin güçlü olması, İsrail ordusunun öngörülebilir bir gelecekte Batı Şeria'dakine benzer "çim biçme" operasyonlarına girişmesini gerektirir.

Hamas'ın hala bazı roketlere sahip olduğu, bunları doğaçlama atölyelerde ürettiği veya Şerit'e kaçırdığı göz önüne alındığında, İsrail'e ara sıra roket atılmasını tamamen önlemek de imkansız olacaktır.

İsrail, 7 Ekim'den sonraki en önemli stratejik hatasını düzeltmelidir: Gazze'deki kara harekatının ilk aşamasında Gazze-Mısır ana güzergahı olan Philadelphi koridorunu engelleyememek.

Ancak bu durum ile on binlerce savaşçısı olan ve binlerce ila on binlerce roketin yanı sıra bunları üretecek araçlara da sahip olan köklü bir örgüt arasında büyük fark vardır.

Bu bağlamda İsrail, 7 Ekim'den sonraki en önemli (ve benim değerlendirmeme göre tek) stratejik hatasını düzeltmelidir: Gazze'deki kara harekatının ilk aşamasında Gazze-Mısır sınırı ve Gazze Şeridi'ne kaçakçılığın ana güzergahı olan Philadelphi koridorunu engelleyememek.

Bu güzergahın tam olarak nasıl bloke edileceği ve ABD ile Mısır'ın ne derece müdahil olacağı net değil; ancak şüphecilerin aksine böyle bir hamlenin gerçekleşeceği görülüyor.

Hamas'ın Gazze'deki yönetimini siyasi yollarla sona erdirmek mümkündür ve Hamas'ın askeri ya da "sivil" faaliyetlerinin tespit edildiği her yerin havadan ya da karadan yapılacak operasyonlarla hedef alınması ve ortadan kaldırılması zorunludur.

Bununla birlikte, önemli bir nüfuza sahip köklü bir gerilla grubu olan Hamas'ın Gazze'de otoriteyi ele geçirmeye çalışan herhangi bir alternatif oluşumu engellemesini önlemek son derece zor olacaktır. Bu gerçek hem Filistin Yönetimi hem de bölgeyi yönetmek için potansiyel adaylar olarak önerilen diğer Arap oluşumları için aşikârdır.

İster yerel oluşumlar, ister Filistin Yönetimi, ister ılımlı Arap ülkeleri ya da diğer uluslararası örgütler olsun, savaş sonrası dönem için önerilen herhangi bir siyasi çözümün potansiyeline inanmak gerçekten zor. Bu oluşumların hiçbiri Hamas'ı gerçek yönetim otoritesi olarak etkin bir şekilde yerinden etme istek ve kabiliyetine sahip değil.

Uluslararası güçler Gazze'de bir rol oynayacak olsalar bile Hamas'a karşı bir savaşa girmeyeceklerdir. Aksine, ister Mısırlı, ister Suudi, ister Batılı olsun, bu tür güçlerin varlığı İsrail'in Gazze Şeridi'ne yapacağı herhangi bir askeri müdahaleyi zorlaştıracak ya da imkânsız hale getirecektir.

"Güçlendirilmiş bir Filistin liderliği" ya da "uzmanlar hükümeti "nin, kendi içlerindeki kusurlara rağmen, uygulanabilir bir çözüm olarak görülebileceği düşünülebilir.

Bu seçenekler İsrail'in şu anda Batı Şeria'da olduğu gibi Hamas'tan gelebilecek provokasyonlara karşılık vermesini sağlayacaktır. Savaşın sonrası, yaygın bir kaos ve belirsiz bir hükümet potansiyeli ile belirsizliğini korumaktadır.

Şüpheciler tüm bunların amacını sorgulayabilir ancak gerçek şu ki Gazze, sorunlu Orta Doğu'nun en dip noktasını temsil ediyor. Bu bölgede, tüm seçeneklerin zorlu ve olumsuz olduğunu ve kesin bir "çözüm" olmadığını hatırlamak önemlidir. Mevcut seçenekler kötüden daha da kötüye doğru değişmektedir.

Bu konuda kendimizi kandırmamalıyız. Elimizden geldiğince bu Gazze ile birlikte yaşamalıyız.

Konuyla ilgili canlı söylemlere rağmen Gazze sorununa "siyasi bir çözüm" bulmak zor. Moşe Dayan'ın 1956 yılında Gazze sınırı yakınlarında öldürülen Roi Rotberg adlı gencin mezarı başında yaptığı ünlü ağıttan bu yana; General Ariel Şaron'un 1970 yılında Güney Komutanlığı'nın başında teröristlere karşı yürüttüğü sınırsız harekattan ve ardından 2005 yılında başbakanken Gazze'den tek taraflı olarak çekilmesinden bu yana olduğu gibi, öngörülebilir gelecekte de bu sorun çözümsüz kalmaya devam edecektir.

Ardından 2005 yılında başbakanlık yaptığı dönemde Gazze'den tek taraflı olarak çekilmesinden bu yana; ve Gazze'nin Singapur olarak görülmesinden ve Yitzhak Rabin'in Gazze'nin denize batacağına dair çaresiz dileklerinden bu yana. Bu konuda kendimizi kandırmamalıyız. Elimizden geldiğince bu Gazze ile birlikte yaşamalıyız.

Son olarak, bazı yorumcular savaşın gerekliliğini ya da devamını tamamen reddetmektedir. Onlar basitçe barış yapmanın mümkün olduğuna inanıyorlar.

Örneğin, İsrail'in tüm topraklardan çekilmesi ve 1948'den kalan mülteciler sorununa BM Genel Kurulu'nun 194 sayılı kararı temelinde "mutabık kalınmış ve adil bir çözüm" bulunması karşılığında Arap dünyasının İsrail'i tanıyacağı ve onunla barış yapacağı 2002 tarihli Arap Barış Girişimi'ni kabul etmesini öneriyorlar.

Görünüşe göre bu yorumcular (eğer mülteci maddesinden bahsetmeyi tamamen unutmazlarsa) İsrail'in bu girişimi kabul ederek Genel Kurul'un yasal olarak bağlayıcı olmayan 194 sayılı kararını tanımış olacağı ve böylece İsrail'in her zaman yapmaktan kaçındığı uluslararası hukukun bağlayıcı bir parçası haline geleceği gerçeğinin hiçbir önemi olmadığını düşünüyorlar.

Ne de olsa yorumcular Arap girişiminin 194 sayılı karar temelinde "üzerinde anlaşmaya varılmış" bir çözüm önerdiğini, bunun da aşırı sağcı lider ve kabine bakanı Bezalel Smotrich'in platformuna göre Yahudiye ve Samiriye'nin [Batı Şeria] kontrolü sorununa "üzerinde anlaşmaya varılmış bir çözüm" gibi göründüğünü iddia edeceklerdir.

Bu yorumculara göre Filistinlilerin mülteci sorununa "mutabık kalınmış ve adil bir çözüm" taleplerinin makul olacağı ve 194 sayılı kararda belirtildiği üzere "geri dönüş hakkının" geniş çaplı olarak hayata geçirilmesini içermeyeceği açıktır:

"Evlerine dönmek ve komşularıyla barış içinde yaşamak isteyen mültecilere, pratik açıdan mümkün olan en erken zamanda bunu yapmalarına izin verilecektir."

Ancak Filistinliler böyle bir uzlaşmayı kabul etmeye ve Filistin ulusal değerlerinin özünü oluşturan "geri dönüş hakkı "ndan feragat etmeye ne ölçüde istekli olduklarını göstermişlerdir- 1948, 1967 ve bağımsız bir devlet değil?

İsrail'in 194 sayılı kararı kabul etmesini içermeyen ilk girişimin sahibi olan Suudi Arabistan'ın şimdi İsrail ile ılımlı Arap kampındaki ülkeler arasında normalleşmenin bir koşulu olarak Filistin sorununa ilişkin çok daha ılımlı önerileri desteklemesi tesadüf değildir.

Ne Oslo'nun başarısızlığı (tabii ki Rabin'in öldürülmesi nedeniyle, Yaser Arafat ve Filistin ulusal hareketinin temsil ettiği her şey nedeniyle değil) ne de 2002'den bu yana Orta Doğu'daki gelişmeler: Arap Baharı, Arap Orta Doğusu'nun her yerinde ölümcül iç savaşlar, İran ve vekillerinin yükselişi bu soruyu hiç gündeme getirmiyor.

Kabul etmek zorunda kaldığı Arap Barış Girişimi'nden farklı olarak İsrail'in 194 sayılı kararı kabul etmesini içermeyen ilk girişimin sahibi olan Suudi Arabistan'ın şimdi İsrail ile ılımlı Arap kampındaki ülkeler arasında normalleşmenin bir koşulu olarak Filistin sorununa ilişkin çok daha ılımlı önerileri desteklemesi tesadüf değildir.

Şu anda Filistinlilerle kapsamlı bir barış anlaşması yapılması ihtimali zayıf görünse de, kısmi anlaşmalar için hala fırsatlar olabileceği kabul edilmelidir.

Bununla birlikte, Hamas'ın bu çatışmadan zaferle çıkması ve Arap ve Filistin halkından geniş destek alması halinde, Filistin Yönetimi'nin kalan meşruiyetinin tamamen çökeceğini kabul etmek çok önemlidir.

Filistin Yönetimi ayakta kalmayı başarsa bile, Filistin halkı bunu İsrail'e teslimiyet olarak algılayacağından, herhangi bir uzlaşmayı kabul etmesi mümkün olmayacaktır.

Ve son bir açıklama daha: savaşın doğası gereği öngörülemez olması, İsrail'in mevcut stratejisiyle hedeflerine başarılı bir şekilde ulaşacağını garanti etmeyi imkansız kılmaktadır.

Beklenen ve beklenmeyen çeşitli olaylar arzu edilen sonuçları engelleyebilir. Bu makale, bu hedeflere ulaşılacağını kesin olarak iddia etmediği gibi başarı derecesini de belirtmemektedir.

Daha ziyade, yakın gelecekte kesin bir çözümle sonuçlanmasa bile bu hedeflerin önemi, uygunluğu ve uygulanabilirliği vurgulanmaktadır.

Ayrıca, alternatif hedef ve stratejilerin tutarlılıktan yoksun olduğunu ve pratiklikle uyumlu olmadığını iddia etmektedir. Biraz esprili ama bir dereceye kadar da kesin bir şekilde, hükümet eylemlerinin başarıya ulaşamadığı sık sık söylenir.

Bu düşünce, Orta Doğu'nun karmaşık sorunlarıyla bilinen bir bölgesinde yer alan Gazze bağlamında özellikle geçerlidir. Ancak şüpheciler tarafından öne sürülen eleştirilerin daha inandırıcı olması gerekmediğini de belirtmek gerekir.

İsrail'in, olumsuz nitelikleri ne olursa olsun, önemli maliyetlerle karşı karşıya kalması anlamına gelse bile, olası alternatiflere katlanacağına inanmak ve güvenmek makuldür.

Azar Gat 

 Dr. Azar Gat, Tel Aviv Üniversitesi Siyaset Bilimi, Devlet ve Uluslararası İlişkiler Fakültesi'nde Ezer Weizmann Ulusal Güvenlik Kürsüsü'nün sahibidir. Güvenlik ve Diplomasi alanında Uluslararası ve Yönetici Yüksek Lisans Programlarını yönetmektedir ve Siyaset Bilimi ve Strateji alanında EMET Ödülü ile onurlandırılmıştır.(Çeviren: Keda Bakış/YDH)