''Filistin'i tanımak yerine İsrail'i tanımaktan vazgeçin''

Columbia Üniversitesi Arap siyaseti profesörü Joseph Massad, Orinoco Tribune'da yayınlanan ''Instead of Recognizing Palestine, Countries Should Withdraw Recognition of Israel'' başlıklı makalesinde, hayali bir Filistin devletinin tanınmasının, BM üyelerinin İsrail'in ayrımcı bir devlet olarak kalması için bir araç işlevi gördüğünü vurguluyor.

 

28 Mayıs'ta üç Avrupa ülkesi daha var olmayan bir Filistin devletini resmen tanıdı. İrlanda, İspanya ve Norveç, bu hayali varlığı tanıyan 140'tan fazla Birleşmiş Milletler üyesine katılan son ülkeler oldu.

İsrail sömürgeciliği ve işgaline karşı Filistinlilerin direnişini bastırmada İsrail'e yardımcı olmak üzere 1993 yılında kurulan Filistin Yönetimi, bu olanaksız birliğin genişlemesini memnuniyetle karşıladı.

Belçika, Malta ve Slovenya gibi diğer Avrupa devletleri de Filistin devletini resmen tanıyacaklarına dair gözdağı verdi. 

Filistinlilerin devlet kurma hakkını 1948'den beri reddeden İsrailliler, büyük ölçüde sembolik olan bu hamleye bile öfkeyle tepki gösteriyor. 

Ancak az sonra açıklayacağım üzere, hayali bir Filistin devletinin uluslararası alanda tanınması, BM üyelerinin BM kurallarını ihlal ederek İsrail'in Yahudi üstünlükçü ırkçı bir devlet olarak kalma hakkını tanımakta ısrar etmelerinin başlıca yollarından biri olmuştur.

Filistin'in bağımsızlığını reddetmek

İngilizlerin 1917 sonlarında Filistin'i işgal etmelerinden kısa bir süre sonra Filistinliler bağımsızlıklarını talep ettiler ve bu talepleri reddedildi. Ancak 1937 yılına kadar Filistinlilerin kendi devletlerine sahip olmalarını açıkça reddeden bir öneri sunulmadı.

İngiliz Peel Komisyonu, Filistin'in Yahudi kolonistler ve o zamanlar genç olan Mavera-yı Ürdün devleti arasında bölünmesini önerdi.

Lord Robert Peel başkanlığındaki komisyon ayrıca çeyrek milyon Filistinlinin Yahudi yerleşimci-sömürge devleti olarak belirlenen bölgeden sürülmesini ve mülklerine tamamen el konulmasını önerdi. Filistin'in geri kalanı ve Filistinliler Maverayi Ürdün'e ilhak edilecekti.

Peel Raporu, Filistinliler ve Arap ülkeleri arasındaki öfke nedeniyle rafa kaldırıldı.

Ardından, 1947'de Filistinlilerin Ürdün Nehri'nden Akdeniz'e kadar tüm Filistin'de bağımsızlıklarını reddetme sırası BM'ye geldi. Uluslararası kuruluş, BM Filistin Özel Komitesi'nin (UNSCOP) azınlık raporunu reddetti. Ülkeyi Yahudi sömürgeciler ve yerli Filistinliler arasında bölmek için bir bölünme kararı aldı.

1946 yılında Filistin'in nüfusu 1 milyon 972 bin ile iki milyonun biraz altındaydı. Filistinliler 1 milyon 364 bin ile yaklaşık yüzde 70'ini oluştururken, 608 bin Yahudi sömürgeci geri kalanı oluşturuyordu.

Bölünme Planı olarak bilinen 181 sayılı BM Kararı, her biri yerli Filistinlilerin çoğunlukta olduğu iki devlet öneriyordu; Kudüs'ün de BM yetkisi altında olması gerekiyordu.

Plana göre Filistin devletinin nüfusu 818 bin Filistinli Arap ve tüm nüfusun yüzde biri olan 10 binden az Yahudi kolonistten oluşacaktı. Önerilen Yahudi devleti ise 499 bin Yahudi kolonist ve 509 bin Filistinliden oluşacak, Filistinliler nüfusun %54'ünü oluşturacaktı.

Bu rakamlar BM'nin haritayı yeniden çizmesine ve 71 bin Filistinlinin yaşadığı kalabalık Yafa şehrini önerilen Yahudi yerleşimci-sömürge devletinden çıkarıp Filistin devletine bir anklav olarak dahil etmesine yol açtı.

Bu yeniden haritalama Yahudi yerleşimci kolonisindeki Filistinlilerin sayısını 438 bine ya da nüfusun yüzde 46.7'sine düşürdü. İki devletin dışında kalan Kudüs'ün BM külliyatı 105 bin Filistinli ve 100 bin Yahudi'yi içeriyordu.

Yasadışı bir eylem

Bölünme Planı, her iki devlette de “halk arasında ırk, din, dil veya cinsiyete dayalı hiçbir ayrım yapılmayacağını” ve “Yahudi Devletinde bir Arap'a (Arap Devletinde bir Yahudi'ye) ait arazinin kamulaştırılmasına... kamu amaçları dışında izin verilmeyeceğini” açıkça belirtmiştir. Tüm kamulaştırma durumlarında, mülksüzleştirmeden önce Yüksek Mahkeme tarafından belirlenen tam tazminat ödenecektir.”

İsrail'in “İsrail Devleti'nin Kuruluş Deklarasyonu” 14 Mayıs 1948'de yayınlandığında, Siyonist güçler yaklaşık 400 bin Filistinliyi topraklarından sürmüştü ve sonraki aylarda 360 bin Filistinliyi daha topraklarından süreceklerdi.

Siyonistler, devletlerinde Yahudi üstünlüğünü sağlamanın en iyi yolunun sadece Filistinlileri kovmak ve mülklerine el koymak değil, aynı zamanda öngörülen Filistin devletinin topraklarını ve Kudüs'ü fethetmek, nüfuslarını kovmak ve topraklarına el koymak olduğunu fark ettiler.

Bunun Bölünme Planı'nın açık bir ihlali olduğu, İsrail 1949'da üye olmak için başvurduğunda BM Genel Kurulu (UNGA) tarafından kabul edildi.

BMGK, İsrail'in başvurusunu onaylamak için, İsrail'in Bölünme Planı ve Aralık 1948 tarihli 194 sayılı BMGK Kararı da dahil olmak üzere, İsrail'in kovduğu Filistinlilerin geri dönmesine izin vermesini ve mülklerini iade etmesini, uluslararasılaştırılmış Batı Kudüs'ten çekilmesini ve yeni devletinin sınırlarını ilan etmesini talep eden kararlarına uyması gerektiğinde ısrar etti.

İsrail, ancak BM üyesi olduktan sonra devam edebileceğini iddia ettiği komşularıyla müzakerelerden sonra bu şartlara bağlı kalacağına dair güvence verdi. BM Genel Kurulu nihayet 11 Mayıs 1949'da 37'ye karşı 12 oyla İsrail'i üye olarak kabul etti ve 273 sayılı BM Genel Kurulu Kararını kabul etti. Kararda İsrail'in 181 ve 194 sayılı kararlara uyması gerektiği belirtilmesine rağmen İsrail henüz bunu yapmadı.

O dönemde aralarında Birleşik Krallık'ın da bulunduğu dokuz ülke çekimser kalmıştır.

BM'nin İsrail'i tanımasından kısa bir süre sonra, İsrail Başbakanı David Ben-Gurion 5 Aralık 1949'da Batı Kudüs'ü tek taraflı olarak ilhak etti ve İsrail'in artık hem fethettiği Filistin toprakları hem de Batı Kudüs'ün BM kontrolünde olması nedeniyle 181 sayılı kararla bağlı olmadığını ilan etti.

BM Genel Kurulu dört gün sonra 303 sayılı kararı yayınlayarak Kudüs'ün kalıcı bir uluslararası rejim altına alınacağını ilan etti. Hiçbir zaman da olmadı. İsrail ayrıca, Temmuz 1950'de dünyanın herhangi bir yerindeki Yahudilere uygulanan ancak İsrail'in kovduğu Filistinlilere uygulanmayan “geri dönüş yasası” ile başlayarak ırkçı Yahudi üstünlükçü yasalar çıkarmaya başladı. Bu tür yasalar günümüzde 65'ten fazla sayıya ulaşmıştır.

Tüm bunlar, İsrail'in kuruluşunun yasadışı bir eylem olmaya devam ettiğini ve kuruluşunu öneren BM kararlarını ihlal ettiğini göstermektedir. Yine de İsrail ve Filistinlilere ilişkin batılı ana akım söylemde hakim olan ironilerden biri, İsrail'in ve batının Filistinlilerin kendi devletlerine sahip olma hakkını inkar etmesinin meşru bir siyasi pozisyon olarak kabul edilirken, İsrail'in ırkçı bir Yahudi üstünlükçü devlet olarak “var olma hakkını” inkar etmesinin “soykırımcı” veya “antisemitik” olarak kınanmasıdır.

1988 yılında FKÖ, sürgündeki parlamentosu Batı Şeria, Gazze ve Doğu Kudüs'te bir Filistin devletinin “bağımsızlığını” ilan ettiğinde İsrail'in Yahudi üstünlükçü bir devlet olarak var olma hakkını zımnen tanımıştır. Beş yıl sonra Oslo Anlaşmalarını imzaladığında da bunu açıkça yapacaktır.

FKÖ'nün 1988'deki deklarasyonundan bu yana, hayali Filistin devleti geçen hafta olduğu gibi BM üyeleri tarafından tanınmaya başladı.

Ancak bu devlet hiçbir zaman gerçekleşmedi ve diğerlerinin yanı sıra Uluslararası Af Örgütü ve İnsan Hakları İzleme Örgütü tarafından da doğrulandığı üzere, İsrail'in 1948'den beri ırkçı bir apartheid devleti olduğunu kabul eden uluslararası bir konsensüs ortaya çıktı.

İsrail yanlısı kampın süregelen suçlamaları göz önüne alındığında, İsrailli Yahudiler ve Filistinliler için devlet tanıma konusunda ortaya çıkan soru, aslında hangi pozisyonun ırkçılığı, hangisinin ırkçılık karşıtlığını savunduğudur?

Tanımanın geri çekilmesi

İsrail 1948'den bu yana Filistin halkının kendi devletine sahip olma hakkını tanımayı reddetmiş ve bu devletin kurulmasını engellemek için elinden gelen her şeyi yapmıştır.

Aslında bu, İsrailli liderlerin savunmaya devam ettiği bir pozisyondur. Benjamin Netanyahu bir Filistin devletinin kurulmasını reddettiğini tekrarlamaktan yorulmadı ve böyle bir devletin ne şimdi ne de gelecekteki herhangi bir İsrail hükümeti altında var olmasına asla izin verilmeyeceğini teyit eden Savunma Bakanı Yoav Gallant da öyle.

Filistin halkının kendi devletinde var olma hakkının bu şekilde reddedilmesinin herhangi bir Batılı yetkili ya da Batı basını tarafından soykırımcı ya da ırkçı olarak nitelendirildiğini henüz görmedim.

Öte yandan İsrail, ister Kasım 1947'deki Bölünme Planı'nda Genel Kurul tarafından kendisine verilen topraklar üzerinde isterse Mayıs-Aralık 1948 arasında işgal ettiği Filistin devletine verilen toprakların yarısı üzerinde olsun, 1948'de Filistin halkının toprakları üzerinde kurulmuştur.

Ancak İsrail'in ırkçı yasalarla yönetilen Yahudi üstünlükçü bir devlet olarak “var olma hakkını” reddeden ve onun yerine nehirden denize kadar sömürgeden arındırılmış demokratik bir devlet kurulmasını talep eden Filistinliler hemen Yahudi halkına karşı “soykırımcı” olmakla suçlanmaktadır.

Bu arada, Filistin'de soykırıma maruz kalan tek halk Filistinliler olmuştur.

Bu bağlamda, Gallant'a ilk ismi olan “Yoav'ın Polonyalı sömürgeci ailesi tarafından, babasının 1948 Siyonist fethi sırasında savaştığı İsrail ordusunun Filistin'in güneyindeki ''Yoav Operasyonu''ndan sonra verildiğini belirtmek gerekir.

Bu operasyon sırasında İsrailliler, kurulması öngörülen Filistin devletinin topraklarını işgal etti. Aralarında kadın ve çocukların da bulunduğu 200'den fazla Filistinli sivilin katledildiği korkunç el-Davayîma katliamını gerçekleştirdiler.

Gallant'ın bugün Filistinlilerin devlet kurma hakkını reddetme konusundaki ısrarı, İsrail'in 1948'de kendi adıyla sürdürdüğü askeri operasyonlar sırasında topraklarını işgal etmesine verdiği destekle tutarlıdır.

ABD ve Avrupalı müttefikleri her zaman İsrail'in Yahudi üstünlükçü bir devlet olma hakkının İsrailliler ve Filistinliler arasında herhangi bir müzakereye konu olamayacağı, sadece budanmış bir toprak üzerinde bir Filistin devleti olasılığının müzakere edilmesi gerektiği konusunda ısrarcı olmuştur.

Dolayısıyla, İsrail'in Yahudi üstünlükçü bir devlet olarak var olma hakkını tanıyanlar, bu yasadışı devletin 1948'den itibaren Filistin halkına yönelik etnik temizliğinden faydalanmaya devam etmesi ve ırkçı yasalar ve kurumlar bataryasını sürdürmesine izin verilmesi gerektiğinde ısrar eden düpedüz ırkçılardır.

Aslında ırkçılık karşıtları, İsrail'in ırkçı yapılarının ve yasalarının ortadan kaldırılmasını destekleyen ve nehirden denize, içinde yaşayan herkesin yasalar önünde eşit olduğu ve herhangi bir ırksal, etnik ya da dini ayrıcalıktan yararlanmadığı, sömürgecilikten arındırılmış tek bir devleti savunanlardır.

BM üyesi devletler hayali bir Filistin devletini tanıdıklarında, yaptıkları tek şey İsrail'in kurumsal olarak ırkçı bir devlet olarak gayrimeşruluğunu desteklemektir. Yapmaları gereken şey bir Filistin devletini tanımak değil, İsrail'i tanımaktan vazgeçmektir. Ancak bu şekilde ırkçılık karşıtı, demokratik ve sömürgecilikten arındırılmış bir sonuç elde edilebilir. (YDH)