İsrail zayiatını neden gizliyor?

İran'ın 1 Ekim'deki saldırısının ardından sağlamlığı hakkında kritik soruların gündeme geldiği İsrail rejiminin, operasyonlar ve çatışmalar sonrasındaki askeri ölümler, hasar boyutu ve kayıplar söz konusu olduğunda düşündürücü bir sessizlik sergilemesi kamuoyuna sunduğu her veriye bir iddia gözüyle bakılmasına sebep oldu. Bu son gelişmeler ışığında, gazeteci Seyid Zafer Mehdi, Press TV'deki analizinde baskı karşısında direnişi ve şehitliği kucaklayanların kararlı ruhu ile işgal ettikleri topraklarla gerçek bir bağ kuramayan İsrailli gaspçıların karşı karşıya kaldığı varoluşsal kriz arasındaki keskin zıtlığın altını çizerek direniş savaşçılarının motivasyonları ile yerleşimci-sömürgeci emelleri olanların siyasi entrikaları arasındaki derin kopukluğu vurguluyor.

Haftalardır süren stratejik itidalin ardından misilleme olarak İran, 1 Ekim'de Tel Aviv ve çevresindeki önemli İsrail askeri tesislerine uzun menzilli balistik füzelerden oluşan senfonik bir yaylım ateşi başlattı. Ağır bir savaş başlığına sahip her bir füze hedefini buldu, hava savunmasının birçok katmanını sadece rahatsızlık veren hafif bulutlarmış gibi geçerek İsrail'in çok övündüğü askeri altyapısını sersemletti. Ortalık durulup rahatsız edici gerçekler ortaya çıkmaya başladığında, İsrail rejimi hızla bir medya karartması uygulayarak kayıpların sayısı ya da hasarın boyutuyla ilgili her türlü tartışmayı yasakladı.

Ne de olsa kimseye kırılan camınızı göstermediğinizde yenilmezlik iddiasında bulunmanız daha kolaydır.

Rejim askeri yenilmezliği ve aşılmaz radar sistemleriyle övünse de İran füzeleri onları kıyma haline getirdi. Ana hedefler arasında Tel Aviv yakınlarındaki Tel Nov hava üssü, F-35 savaş uçaklarına ev sahipliği yapan Nevatim hava üssü, Ramon hava üssü ve Hatzerim hava üssü ve diğerleri vardı.

Grayzone web sitesinden Jeremy Loffredo gibi “Gerçek Vaat Operasyonu 2” ve yol açtığı hasar hakkında haber yapacak kadar cesur birkaç gazeteci için bu cesaretin bir bedeli oldu. Modern zamanlarda gerçeği aramanın bir ödülü olarak bu gazeteciler hızlı bir şekilde gözaltına alınıp uydurma karalamalarla suçlandılar. Ancak bilginin dışarı sızma gibi bir huyu vardır, öyle de oldu: Gadir, İmad ve hipersonik Fettah-1 gibi İran füzelerinin verdiği büyük hasara ilişkin haberler, tüm yüksek teknolojili askeri sistemlerin İran füzelerinin gücüne dayanamayacağını hatırlattı.

İran'ın bugün dünyada bir füze ve insansız hava aracı gücü olarak bilinmesi boşuna değil.

Füzeler sadece askeri altyapıyı yok etmedi. Bu üslerde görev yapan çok sayıda asker de sırra kadem bastı ancak İsrail'in resmi çizgisi daha fazla utanç ve aşağılanmadan kaçınmak için şeffaflık yerine küçümsemeyi tercih ederek sessizliğini korudu. Orada görgü tanıklarıyla konuşan bir gazeteci bana, Gazze'ye ve son zamanlarda Lübnan'a karşı ölümcül hava operasyonları için bir fırlatma noktası olarak hizmet veren ve Nakab çölünün derinliklerinde yer alan Nevatim Hava Üssü'ne onlarca füzenin düştüğünü ve ağır hasar verdiğini söyledi. Saldırı üssün durma noktasına gelmesini ve çok sayıda askerin ölmesini sağladı. Ancak rejim bunu kamuoyu önünde kabul etmeyi reddetti. Ayrıca Tel Aviv'de Mossad karargahının yakınına düşen ve şehrin büyük bir bölümünü tahrip ederek hem insan hem de maddi kayıplara neden olan füzelere de atıfta bulundu. Yine kamuoyuna açıklanmadı.

Gazeteci bana şunları söyledi:

“Arabalar tamamen tahrip oldu, enkaz 200 fit yarıçapındaki her şeyi kapladı ve en az 50 fit genişliğindeki füze krateri İsrailli yetkililer tarafından neredeyse anında dolduruldu ve toprakla örtüldü, bu da milyar dolarlık füze savunma sistemlerinin etkinliği ile sık sık övünen İsrail için bunun ne kadar utanç verici olduğunun altını çiziyor.”

Sadece birkaç hafta sonra, 18 Ekim'de, Lübnan İslam Direnişi – Hizbullah, daha az ince ama daha güçlü bir mesaj verdi; bu kez, işgal altındaki Hayfa kentinde Golani Tugayı'nın keşif biriminin yemek odasına bir teslimat yapıldı: bir İHA ile.

İsrail medyası önce tereddüt etti, ardından beş askerin öldüğünü istemeye istemeye doğruladı. Ancak daha sonra kimliği gizli tutulan kaynakların ortaya çıkardığı üzere, gerçek sayı çok daha fazlaydı ve Siyonist ordunun standart operasyon prosedürünün alışılageldik gizlilik ve sessizlik katmanlarının altına gömülmüştü.

İsrail ordusu ile Hizbullah direnişçileri arasında Güney Lübnan'da yaşanan son kara çatışmalarının İsrail güçlerini kırılma noktasına getirdiği, görgü tanıklarının ifadelerine göre yüzlerce İsrailli'nin öldüğü, Merkava tanklarının, askeri buldozerlerin, zırhlı araçların, asker taşıyıcıların ve Hermes 450 insansız hava araçlarının imha edildiği görülmektedir. Ancak Tel Aviv'deki rejim, korku içinde yaşamaya devam eden yerleşimcilerin moraline vurulan darbeyi yumuşatmak için askerleri yüzlerce yerine “onlarca” sayarak bu korkunç rakamların sadece bir kısmını açıklıyor.

Pazar günü İsrail ordu sözcüsü, güney Lübnan'da Hizbullah'la yapılan kara savaşları sırasında 8207. Tabur, Alon Tugayı'ndan (228) bir subay ve üç askerin öldüğünü “yayınlama izni var” maddesi uyarınca gönülsüzce duyurdu. Dolayısıyla, bu tür içeriklerin yayınlanması bu iddialı “maddelere” uygun olmalıdır.

Gazze'de, 7 Ekim 2023'te başlayan soykırım saldırısının üzerinden geçen bir yılın ardından, çoğu kadın ve çocuk olmak üzere Filistinliler arasında ölenlerin sayısı trajik bir şekilde 43 bini aştı. Yine de el-Kassam Tugayları, el-Kudüs Tugayları ve diğer gruplardan savaşçıların direnci ve kararlılığı adeta parlıyor. Bu gruplardan gelen günlük bültenler, Kassam Gulyabani tüfekleri, el-Yasin 105 mermileri, Şuat patlayıcı cihazları ve Sakıb varil bombalarını içeren bir repertuar kullanarak rejim güçlerine zarar vermeye devam eden karmaşık operasyonların resmini çiziyor. Şehit Yahya Sinvar'ın ölümsüzleştirdiği sopalar bile buna işaret ediyor. Ancak İsrail ordusundan bu operasyonlarda ölenlerin sayısı hakkında neredeyse hiçbir şey duymuyoruz. Kendi soykırım suçlarıyla övünürken kayıplar konusunda ağızlarını sıkı tutuyorlar.

İran, İsrail'in Cumartesi günü şehirlerine düzenlediği saldırılarda dört askerinin şehit olduğunu açıkça kabul etti. Ne İran ne de Lübnan, Filistin, Yemen ve Irak'ı kapsayan Direniş Ekseni kayıplarını örtbas ediyor. Gazze'de Hamas ve İslami Cihad, Lübnan'da Hizbullah ve Yemen'de Ensarullah, İsrail rejimine ve onun Batılı hamilerine karşı mücadelede şehit olanları onurlandırmaktadır.

Bu savaşçılar bir inanç uğruna, kişisel hırslarından daha büyük bir inanç uğruna ölüyorlar. İster Hizbullah lideri Seyyid Hasan Nasrallah, ister Devrim Muhafızları komutanı Abbas Nilfuruşan ya da Hamas lideri Yahya Sinvar olsun, bu adamlar cephede savaştılar ve şehitliği kucakladılar. Bunu arzuladılar ve bunun için hazırlandılar.

İslam Devrimi Lideri Ayetullah Seyyid Ali Hamanei'nin Pazar günü yaptığı konuşmada yerinde bir şekilde gözlemlediği gibi, Siyonistler İran'ı, İran gençliğini, İran milletini tanımıyor ve “İran milletinin gücünü, kabiliyetini, yaratıcılığını ve iradesini” henüz tam olarak anlayabilmiş değiller.

Bu çocuk katilleri, şehitliği bir onur nişanı olarak taşıyan Filistinlilerin, Lübnanlıların ve Yemenlilerin direncini anlamak bir yana, İran'ın ruhunu ya da halkının demirden iradesini bile anlayamazlar. İşte tam da bu nedenle Tahran, Gazze, işgal altındaki Batı Şeria, Güney Lübnan ve Sanaa'da şehitler için büyük cenaze törenleri düzenleniyor çünkü bir dava uğruna fedakârlık onlar için bir onurdur. Buna karşın, İsrail rejim güçleri ve yerleşimciler hiçbir yere ait olmama ile ve herhangi bir neden olmaksızın ölme ikileminde kalmaktadır.

Siyonist varlık, hiçbir aidiyet duygusu olmayan yerleşimciler tarafından işgal edilmiş yasadışı yerleşimlerden oluşan bir kümedir. Siyonistler kendi siyasi kazanımları için bir gündemi savunurken, komuta ettikleri kişiler ev diyemedikleri, asıl sakinlerinden çalınmış bir toprak için herhangi bir inanç bulmakta zorlanıyor. Polonya asıllı Benzion Mileikowsky (daha çok Benyamin Netanyahu olarak bilinir) gibi çoğu yerleşimci, güvenlik ağı olarak yabancı pasaport taşıyor. “Vaat edilmiş topraklar” retoriği milliyetçiliğe ilham veremiyor çünkü başkalarından zorla ve yasadışı yollarla ele geçirilmiş bir toprak için gurur duymak zor.

Direniş savaşçılarının sarsılmaz inanç ve kararlılığının tam tersine, İsrail askerleri bir inanç için değil, siyasi gündemler için, yerleşimci-sömürgecilik için savaşarak olaydan kopuk görünüyorlar. Bu gözden çıkarılabilirliğin önemli bir örneği, 7 Ekim 2023'te İsrail güçlerinin Hamas savaşçıları tarafından yakalanmalarını önlemek için kendi askerlerini öldürdüğü ve birçok rejim askerini ve yerleşimciyi unutulmuş, soğuk, boşa harcanmış istatistiklere dönüştürdüğü korkunç bir hatırlatma olan Hannibal Doktrini'dir.

İran, Filistin ve Lübnan'da şehitler, miraslarını sürdürmeleri için nesillere ilham veriyor. Seyyid Abbas Musevi'nin meşalesi Seyyid Hasan Nasrullah tarafından ileriye taşındı; Şeyh Yasin'in mirası İsmail Heniye ve Yahya Sinvar tarafından korundu. Hareket büyüyor ve ideoloji güçleniyor. Öte yandan, öldürülen İsrail askerleri ya da yerleşimciler nadiren kamuoyu önünde anılıyor. Onlar sembol olmaktan ziyade birer istatistik. 7 Ekim'den bu yana çok sayıda yerleşimci işgal altındaki topraklardan kaçtı, rejim ise göçü engellemek için çılgınca seyahat yasakları koydu.

Travma ve umutsuzluk ikinci bir dalga gibi yayılırken, yerleşimciler istemeden de olsa askere alınmaya zorlanıyor. Eğer bu yerleşimciler ya da paralı askerler istedikleri gibi hareket etselerdi, Tel Aviv'den kalkan ilk uçakta yerlerini alırlardı. İşgal altındaki topraklara ait olmadıklarını biliyorlar. Bugün bunu her zamankinden daha iyi biliyorlar.

Dolayısıyla Netanyahu askeri ölümlerin açıklanmasının zaten korku ve endişe içinde olan yerleşimci halkın moralini daha da bozacağının farkında. Zayiat raporlarının dondurulması hesaplanmış bir hamle, işgalin artan maliyetine dair kitlesel bir uyanışı önlemek için bir kumar.

Birçok İsrail askeri ve yerleşimci 7 Ekim'de Hannibal Direktifi uyarınca işgal ordusunun elinde can verdi. Bugün onları kimse tanımıyor. Onlar soğuk istatistiklere dönüştüler, temeli sarsılan ve giderek yok olmaya yüz tutan gayrimeşru bir varlık için harcandılar. Bu, zorla alınan topraklarda yaşamanın tehlikelerinden biridir.

Bir işgalci asla işgal ettiği topraklara gerçekten ait olamaz. İşgal edilmiş bir toprak asla ev olamaz.

Sonsuza kadar böyle olacaktır: Yanılsama ve güç üzerine inşa edilmiş her rejim, direniş eylemleri ve gömmeye çalıştığı her isimle aşınmakta olan kumdan bir temel üzerinde duracaktır.

(Seyid Zafer Mehdi, Press TV - Çeviri: YDH)

NOT: Bu makale kaynağından aslına sadık kalınarak çevrilmiştir. İfade edilen görüşler Hürseda Haber’in editöryal politikasını yansıtmayabilir.